2018 was ook de zomer van buxusmotten, ze hebben alles kapot gevreten! De schone schijn dat een tuin op een park moet lijken is daarmee afgevoerd, en een stukje lelijkheid en onnatuurlijkheid daardoor de wereld uitgeholpen. Leve de buxusmot!

31 augustus, vandaag de laatste vakantiedag. De zomer is er bijna aan voor de moeite, nog een paar weken droogte, misschien op  mijn feestdag nog het nazomertje van 29 september, en naar l’été Indien kunnen luisteren met de zon op de eerste herfstkleuren.

15 september den trouw van Audrey en David, die de laatste voorbereidingen treffen om er een mooi feest van te maken, en dan valt ook voor hen alles weer in de dagdagelijkse plooi.

Alhoewel, Audrey heeft ondertussen ook een nieuwe job gevonden en na een opzeg van een goeie twee maanden begint ze de eerste week van november voor een andere winkelketen te werken.
En dan is het al bijna winter, een seizoen dat mij het minst ligt, vooral rond de feestdagen, en misschien zal het dit jaar wel extra lastig zijn. Triestiger dan de afgelopen weken kan het echter moeilijk worden, of er moeten nog groter drama’s gebeuren.

Dus bijna voorbij die hete zomer, die eventjes liet dromen, maar uiteindelijk verschroeiend was.
Soms heb ik bij dat alles ook het gevoel dat mijn leven voorbij is, en de kans op een gelukkig einde verkeken. Geen verrassingen meer, geen nieuwe uitdagingen, geen hoogtes en laagtes meer, maar een vlak parcours zonder hindernissen, dat geen enkele inspanning vraagt, en een ritje van niks wordt. Eindeloos saai lijkt mij dat, en ik wil een avonturen editie!