Vandaag is het de Internationale Dag van de Vrijwilliger.

Ik heb gedurende meer dan dertig jaar verschillende soorten vrijwilligerswerk gedaan, maar veel vrienden heb ik daar blijkbaar niet aan over gehouden, en dat gezegde “wat je geeft krijg je ooit terug”, is blijkbaar ook totaal verouderd.
Op die veertien dagen dat ik mij nu al thuis zit te vervelen door die gebroken arm, heb ik hooguit één telefoontje gehad, en dan was het nog wel om iets te vragen en de eigen miserie te vertellen.
Klinkt dit bitter en wrang? Wel ja, en dat is ook de bedoeling, want daarbij is dan ook meteen duidelijk dat vrijwilligerswerk niet loont, ook al willen ze er dan nu ook nog een vergoeding voor betalen. Door vrijwilligerswerk te doen, wil je vooral iets veranderen in de wereld, maar dat lijkt dus van langs om meer, niet te lukken.
Ongezond egoïsme roei je niet uit door goede daden te stellen. Door wat dan? Ik weet het niet, maar ik vrees dat je er je enkel kan tegen beschermen, door een gezond egoïsme, en door altijd en overal jezelf op de eerste plaats te stellen.

De vrijwilligers die mij ooit geholpen hebben, ben ik wel ontzettend dankbaar!