Vandaag ben ik vijftig jaar getrouwd, want het is niet omdat je man overleden is, dat je niet langer gehuwd bent. Het huwelijk is namelijk nooit ontbonden geweest en je overleden partner blijft dus je partner.

Hij zou nu drieënzeventig geweest zijn en ik dus negenenzestig, jong nog eigenlijk om je vijftigste huwelijksverjaardag te vieren.

We hebben lief en leed gedeeld, en zelfs meer leed dan ons lief was, door die sluipmoordenaar die diabetes heet, en die schijndood die depressie noemt. Zelfs onze zoon heeft mee gedeeld.

Maar al bij al, hebben we het nog zo slecht niet gedaan, ondanks de vele tegenslagen. We hebben immers de prachtigste en liefste zoon van de wereld, die ons door dik en dun heeft bijgestaan, en het momenteel goed doet en het fijn heeft in het leven.

Het jaar dat zijn ouders goud vieren, is hij bovendien ook gehuwd met zijn Audrey en ik hoop dat hun verbond ook minstens vijftig jaar mag blijven duren.