Mensen komen en gaan in je leven, sommigen blijven lang, anderen maar een hele korte tijd. Dit keer dacht ik echt dat het voor de rest van mijn dagen was dat ik de liefde had ontmoet, maar blijkbaar heeft het weer niet mogen zijn.
Het is voorbij, de liefde is voorgoed voorbij, omdat het niet kan omdat we niet gekwetst willen worden, en omdat de onzekerheid te groot is. Dus voor we tegen elkaar lelijke dingen gaan zeggen, hebben we er beiden een punt achter gezet.
Natuurlijk heb ik verdriet, want het was zo mooi, misschien wel te mooi. Alhoewel kan de liefde ooit te mooi zijn?
Het was zeker geen puberale bevlieging, en ook geen verblindende fantasie, maar een schone tekst waar muziek werd opgezet, door ons beiden. En de verwachting was hoog, misschien wel veel te hoog, maar het geloof in elkaar was zo sterk dat alles mogelijk leek.
Maar de liefde vraagt ook moed, volharding en vooral verantwoordelijkheid, en dat begrijpen we niet altijd als we een droom beleven.
Het is voorbij, mijn lief, maar ik zal de korte tijd dat jij een heel grote plaats in mijn hart en mijn leven innam, blijven koesteren.
En wie weet, op een dag, als jij 100 bent en ik 107 komen we elkaar toch nog eens tegen, want de liefde die krijg je zomaar niet klein, dat bewijst de pijn en het verdriet dat ik nu voel.
Het ga je goed, en word nu eindelijk maar eens gelukkig!