Vannacht op het kruispunt in de “Leegheid” te Overijse een zwaar verkeersongeval. Een grote plas bloed, twee hoofden afgerukt, die door de hulpdiensten gevoelloos opgeruimd werden, net toen ik daar met mijn man en zoontje kwam aangewandeld. Ik heb David zijn ogen heel de tijd afgedekt gehouden tot we voorbij het slagveld waren.
Gelukkig maar een nachtmerrie, waarschijnlijk ten gevolge van de tv-uitzending “Mij overkomt dit niet”, waarin een vrachtwagenchauffeur getuigde over een dodelijk ongeval, dat hij ongewild veroorzaakte.
Mijn inlevingsvermogen speelt mij soms parten en ons brein lijkt een spons die alles wat overdag gebeurt lijkt op te zuigen!
Ik had heel erg te doen met die vrachtwagenchauffeur, meer eigenlijk dan met de familie van het slachtoffer. Die man was getekend voor zijn leven, en dat verdiende hij niet. Ik hoop dat hij ooit over dat schuldgevoel heen komt, en mededogen met zichzelf krijgt.
Schuldgevoelens zijn trouwens compleet nutteloze gevoelens, je kan er niets mee aanvangen, en ze maken je volledig immobiel. Veel beter is van je af te vragen, hoe kan ik dit op één of andere manier herstellen en hoe word ik hierdoor een beter mens?!