Vandaag de dag

Het is een zonnige zondag geweest, en toch had ik het gevoel dat ik met mijn hoofd in de mist liep, en alsof ik moest kiezen tussen hangen of wurgen.
Ken je dat? Blij zijn, en toch weer niet, rustig en toch rusteloos, zeker, en toch niet helemaal, willen wegkruipen en er toch er willen bijhoren?
Neen, de voorbije dag ging mij niet goed af, het was niet van harte. Niet het lachen, en ook niet het treuren, en misschien was ik beter in mijn bed gebleven, dan had ik die mooie droom die ik vannacht had, misschien verder kunnen beleven, al kwamen ook daarin al de eerste problemen en twijfels opdagen.
Ik ben nog maar eens mijn antidepressiva af aan het bouwen, en het lijkt nu toch dat de nachtmerries minder worden, vermits ik voorbije nacht heerlijk vond. Misschien is het ook het besef dat ik zoveel tijd ben kwijtgespeeld aan alle nare dingen die mij overkomen zijn, dat ik er de voorbije dag wat mistroostig bijliep. Volgende maand zal het wel weer beter gaan, want dan ben ik terug een jaartje ouder!

Het leven is inderdaad kort, en als je er dan ook nog de helft van tijd ongelukkig bijgelopen hebt, hakt dat af en toe in op je goede voornemens en je herwonnen levenslust.
Maar we gaan ons niet laten doen en een goed teken daarvan is dat ik mij al terug boos kan maken op de vanzelfsprekendheid  en  de manier waarop mensen naar sommige wantoestanden kijken, en nog altijd niet door hebben dat schijn bedriegt, en haast niets is, wat het is.
Mensen denken van mij trouwens ook ,dat ik altijd blij en sterk ben, en kunnen nauwelijks geloven dat ik aanleg heb – wat een uitdrukking trouwens, alsof het één van je talenten is – om depressief te worden. Een vriend bekende mij eens, dat ik de laatste persoon was, van wie hij ooit had kunnen denken dat die een depressie doorgemaakt had.
Wel vriend, ik ben ervaringsdeskundige! Zoals ik al zei: schijnt bedriegt…soms.

2 gedachten over “Vandaag de dag

  1. Je mag best eens zwak zijn,Micheline,er zijn ook geen bergen zonder dalen,maar ik vertel je niks nieuws.Niet teveel nadenken, we staan aan de zijlijn .’t Is de volgende generatie die de regels en de wetten bepaalt.Wij kijken toe en van veel vuisten (in de zakken) maken word ik teleurgesteld en moe.Dan ga ik liever nog enkele hortensia’s snoeien en van de eerste madeliefjes in het gras genieten.Maar ik ben ook alweer wat ouder…
    Lieve groet,
    Marlene

Laat een antwoord achter aan Micheline Baetens Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *