Ik ben al sinds kerstmis mijn deur niet meer uit geweest, en toch heb ik de indruk dat ik meer spannende dingen meegemaakt heb dan mensen die elke dag in de file gaan staan.
In elk geval ik heb mij nog geen minuut verveeld, en ondertussen heb ik ook nog één en ander bijgeleerd, zoals een blog bijhouden.
Dit blog is eigenlijk mijn beste beslissing van 2017 geweest, ik hou bijna geen tijd meer over voor wat anders. Ik had er veel eerder moeten mee beginnen. Maar misschien rest er mij toch nog wat tijd, hopelijk zo’n vijftien jaar en als alles mee zit, dertig jaar om mij uit te leven, en al mijn herinneringen op te rakelen en er nieuwe aan toe te voegen. In elk geval, ik doe mijn best, blijven ademen dus.
Ik heb ook nog één wens, boven de wens van lang en gezond te leven, en dat is om nog één keer de grote liefde tegen te komen, al was het maar voor een paar jaar. Iemand die precies weet waar we samen over praten, wat we denken, en hoe we ons voelen. Ik weet het, het is een heel naïeve wens, en dat op je 68ste (eigenlijk een magisch getal!), je moet al heel veel geluk en toeval tegenkomen om dergelijke wens in vervulling te laten gaan. Bovendien ik kom niet eens buiten, of toch niet vaak. Maar zoals ik zelf zeg, niet het bezitten is belangrijk, maar het verlangen, en zolang dat er is, mag je zeker zijn dat je leeft en dat nog alles mogelijk is.
Het vervelendste en grootste misverstand aan ouder worden is, dat je je een meisje van zestien bent blijven voelen, maar iedereen denkt een oudere vrouw te zien.
Ik weet ook dat ik mij op dit blog kwetsbaar opstel, maar dat is dan maar zo; mij gaat niemand ooit van hypocrisie of valse schaamte kunnen beschuldigen. En ik kom toch niet veel buiten, dus…