Wie heeft er nu een teletijdmachine nodig, als je met je herinneringen terug in de tijd kunt, en ik ben de laatste dagen veel aan dat prille begin, de eerste zes jaren van mijn leven aan het terugdenken.
Waarschijnlijk door het alleen zitten tijdens de voorbije feestdagen, dan is het een troost om de mensen die mij het liefst waren weer voor de geest te halen: mijn grootouders langs moeders kan, de enige die dat ongewenste kind wel graag zagen. Vooral mijn grootmoeder heeft heel goed en het langst voor mij gezorgd.
Mijn ouders waren alle twee al een eerste keer getrouwd geweest en aan het scheiden, toen ze elkaar leerden kennen en mijn moeder in verwachting geraakte. Je moet weten, het was 1949 toen ik geboren werd en toen was scheiden nog niet in de “mode”. Ik werd dan ook nog eens geboren toen mijn ouders nog niet met elkaar getrouwd waren en mijn moeder nog niet gescheiden van haar eerste man, die mij natuurlijk niet erkende als zijn kind, en bijgevolg werd ik als bastaard geboren en kreeg  ik de familienaam van mijn moeder, zo was de wet toen. Die wet veranderde pas rond mijn twaalfde, en van dan af kon mijn echte vader mij adopteren en op zijn naam zetten. Ik sta dus op de trouwboek van mijn ouders als geadopteerd kind.
Gecompliceerd, nietwaar? Maar niet alleen voor mij, maar ook voor de omgeving, en o.a. voor de kinderen in de school, die het vreemd vonden dat ik niet zoals zij de naam van mijn vader droeg, en waarvoor ik dan telkens weer een foto van mijn vader uit mijn schortje moest halen om hen te kunnen bewijzen dat hij wel mijn echte vader was.
Gelukkig werd ik heel goed opgevangen door de leerkrachten van de school, maar van dan af heb ik mij altijd wel een outsiderke gevoeld. En dat gevoel is gebleven tot nu, waar naar zoiets heel anders gekeken wordt, en deze dingen schering en inslag zijn.
Maar het was 1949 zoals ik al zei. En toch zijn die eerste zes levensjaren de mooiste van mijn kindertijd geweest, tot mijn grootvader stierf, en “dat kind” daar weg moest, want het kostte teveel aan en van mijn grootmoeder, volgens de rest van de familie, en dus vloog ik naar mijn ouders, en was het meteen ook gedaan met het schoon leven en de pret.
Ik heb het niet gemakkelijk gehad met mijn ouders, en dat is heel zacht uitgedrukt, maar zij met mij ook niet, want dat rebelse kind had heel andere waarden meegekregen en was gelukkig daardoor al gevormd, zodat het nooit of te nimmer voldeed aan de mentaliteit van hardwerkende, nette, zuinige, en gefrustreerde ouders, waarvan ik mij niet kan herinneren dat ze geknuffeld hebben.Triestig? Ja misschien wel, maar het is ook mijn geluk geweest, maar dat heb ik pas vele jaren later ingezien.
Wordt vervolgd.