Het niet hebben van een auto, wegens niet kunnen rijden, heeft van mij, sinds de dood van mijn man, nu zeven jaar geleden, een beetje een kluizenaar gemaakt. In het begin was dat moeilijk, zeker toen ook mijn zoon het huis uitging, en ik aangewezen was op vervoer van derden.
Ondertussen is het echter een verrijking geworden, en ga ik nog enkel het huis uit als het echt nodig is, of de moeite waard, zoals een uitstap naar Torgny, of naar één of ander tuinevenement.
De meeste boodschappen doe ik online, en die worden dan thuis afgeleverd, ook voor de tuin en voor de dieren. Ik kan zélfs parfum kiezen zonder die eerst te reuken, en kleren zonder die eerst te passen. En ik ben geen gevaar op de weg, wat zelfs al zo was met de fiets!
En sociaal contact? Wel, wie mij wil zie moet maar langs komen, en dat doen ze dan ook.  Familie heeft afgehaakt, mensen uit het mijn lange verenigingsleven ook, en verder is er de sociale media waar ik nieuwe vrienden maak.
Bovendien heb ik mijn tijd voor mezelf nodig, want ik heb nog heel veel te doen. Tuinieren, schrijven, handwerk, internetten, nadenken, ontdekken, bijleren, rusten…

En dat gaat in 2018 niet anders zijn, want ik ben best tevreden zoals het nu is, mijn leven is boeiend en rijk gevuld. Het enige dat zal veranderen is dat ik binnenkort weer een jaartje ouder word, en hopelijk nog een beetje wijzer en vrijer om te doen en te laten wat ik graag wil.