Vandaag de dag

Ik ben serieus van mijn melk. Weer een zelfdoding in mijn omgeving. En weer een jonge mens. Vijfentwintig jaar! En alles moest nog beginnen!!!
Die smerige feestdagen toch. Die maken verdriet en wanhoop nog eens zo moeilijk, en zij die eraan lijden, voelen zich tijdens die periode nog abnormaler en radelozer.
Ik kan er niet tegen als het weer eens zo ver is. Ook al ken ik de persoon nauwelijks, ik val er telkens plat van achterover van, en stel mij de pijnlijkste situaties voor.
Het voelt aan als een persoonlijk falen. Ik heb het al meermaals meegemaakt, en telkens weer voelt een mens zich machteloos. Ik wou dat ik iets kon doen. Zeker voor de nabestaanden, want die blijven met zoveel vragen en onterechte schuldgevoelens achter.
Door mijn opleiding destijds als vrijwilliger van Slachtofferhulp, weet ik echter dat men niet veel kan doen, buiten luisteren en er zijn als er moet geluisterd worden. Vooral mensen geen sterkte, goeie moed, en dergelijke onzin wensen, maar gun hen hun verdriet en ga daar in mee, en wel zolang als het nodig is, ook al willen ze hun verhaal duizend en één keer doen.
Als je het niet meer ziet zitten en met zelfmoordgedachten speelt, zoek dan aub hulp, want je kan geholpen worden, daar ben ik proefondervindelijk van overtuigd.
En voor de omgeving: er worden wel degelijk signalen uitgestuurd, en er is zoiets als eerste hulp bij psychische problemen (Huisdokter, Teleonthaal en de Zelfmoordlijn), zoals er eerste hulp bij ongevallen is, en iedereen die het wil kan dit ook leren, zoek maar op internet.
Hopelijk krijgen we na de warmste week, nu het warmste jaar 2018, want 4 zelfdodingen per week is echt teveel voor z’n klein land als België!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *