Vandaag de dag 27.07.2018

Er heeft zich vandaag weer iemand onder de trein gesmeten. Ja, ik zeg het zo, want zo gebeurt het ook daadwerkelijk, je bent zo wanhopig dat je je eigen weggooit! Het is het zoveelste slachtoffer van een maatschappij die sommige mensen geen ander alternatief kan geven.
Vorig jaar in juli was er ook een soortgelijke zelfdoding in Groenendaal. Elke zomer hou ik letterlijk mijn hart vast, er gebeurt altijd wel iets aan die spoorweg. Als het geen spelende kinderen zijn die ongewild onder een trein terecht komen, is het een wanhoopsdaad. Het station van Groenendaal is trouwens een heel onveilig station, door de werken waar maar geen einde aan komt.
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20140727_01193381?fb_action_ids=10202404049521907&fb_action_types=og.recommends

Het slachtoffer was dit keer in een vijftiger, drie kinderen, een vrouw,…een drama. Iedereen kent iedereen in een dorp, maar op zo’n ogenblikken kan er weinig getroost worden, omdat het allemaal zo onbegrijpelijk. Hierbij heb je werkelijk professionele hulp nodig.Waar zal het dit keer, bij deze man, fout gelopen zijn? Wat was er teveel, of wat was er te weinig? Het kan van alles zijn, we weten het niet, maar zolang één mens zelfmoord pleegt, faalt de maatschappij, dan hebben wij allemaal tekort geschoten.
“Wat erg voor de nabestaanden”, zegt men bij zelfdoding, alsof het slachtoffer zelf dat voor zijn plezier gedaan heeft. Neen, in de eerste plaats is het heel erg voor de radeloze persoon zelf, die dit de enige oplossing vond. Het getuigt van weinig empathie voor het slachtoffer. Je zegt dat toch ook niet als iemand sterft aan kanker.
En wij, wij hebben weer eens gefaald, zoals ik al zei…

https://www.youtube.com/watch?v=gIy7c18fagA

SCHULDBEKENTENIS

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk:
mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk.
Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend
ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend.

De stenen die ik uit de wand verwijderd heb
zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep;
ik kijk naar de wereld waarin gij woont
en al zie ik onscherp en ben ik vreselijk stoned

er is iets dat mij niet ontgaan kan:
mijn toren is gebouwd in mijn eigen toren.
Ik weerhield mijn lijf niet in de groei tot man
maar ik zaag geduldig aan de pijlers die mij schoren.

Het lijkt niet erg duidelijk misschien
mijn keel snoert dicht en mijn tong heb ik gebroken
toen ik spreken leerde. Ik heb niemand ontzien.
Ik ben de wereld, in mij is onstuitbaar de doodsbloem
ontloken.

Jotie T’Hooft

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *