Vroeger waren het boeken die mij deden nadenken, nu eerder films en documentaires. Ik ben wel erg kieskeuriger, en ze moeten mij inderdaad iets bijbrengen en doen nadenken, of op zijn minst grappig zijn.
Ik heb naar de film The Sense of an Ending gekeken, die mij dus heeft doen nadenken over wat wij eigenlijk weten over onze geschiedenis en de geschiedenis in het algemeen.
https://www.youtube.com/watch?v=pYLNTQGpNQ0
Maar vooral over het eigen levensverhaal dat wij zo goed menen te kennen.
Is dat wel zo, is het verhaal dat wij over ons leven vertellen, wel onze echte geschiedenis, is alles wel zo gebeurd zoals wij het ons herinneren, en hoe betrouwbaar zijn daarbij dan onze gevoelens en de conclusies die we trekken?
Een van de acteurs gaf op een geschiedenisvraag van zijn leraar het antwoord: “Van de geschiedenis weten we alleen dat er “iets” gebeurt is.” En als je daar dan verder op doorgaat, ja dan komt er vlug een einde aan je de zekerheid over wat je ooit denkt ervaren te hebben
https://www.youtube.com/watch?v=HJNrKHv50X8
Er zijn tijdens ons leven ook veel zaken die we bewust of onbewust uit de weg gaan, vooral toestanden die ons frustreren of ons ideaalbeeld verstoren. We zijn soms heel onbeholpen met gevoelens vooral met degene die er heel erg toe doen. We lachen ze weg, of camoufleren ze voor onszelf en de anderen, waardoor we eigenlijk nog meer gekwetst geraken of die anderen te kort doen.
https://www.youtube.com/watch?v=SuFScoO4tb0
Niet met opzet maar uit onhandigheid, of als een vorm van proberen te overleven in deze soms nare wereld. Negatieve gevoelens uit de weg gaan is inderdaad voor veel mensen een vorm van overleven, terwijl het juist een vorm van niet kunnen leven is. Ze horen er nu eenmaal bij, en ik weet maar al te goed wat de gevolgen zijn als je ze negeert.
Het was dus een goeie film. Ook een beetje een aanmoediging om zo eerlijk mogelijk te zijn met jezelf, zodat je de dingen op een gezonde manier kan afsluiten.