Het woord “vriendschap” werd uitgevonden door ons mensen, voor iets wat eigenlijk niet bestaat, want eigenlijk zijn alle mensen gelijk.
Of we iemand gaan graag zien, en of we de ene mens liever zien dan de andere, hangt enkel van onszelf af en is iets wat we zelf willen, en waar de ander of de anderen geen enkele inspraak bij heeft of hebben. IK kies van wie ik ga houden, en je hebt een hels geluk als bij toeval die ander ook kiest om dan jou te houden.
Het moet “klikken” zegt men vaak wanneer men het over de liefde heeft, de liefde die meteen ook eigenliefde is, want wanneer klikt het? Het klikt als de persoon waarop we ons oog hebben laten vallen genoeg eigenschappen heeft die onze eigenliefde kunnen bevredigen.
En klinkt dat opportunistisch? Ja, en dat is het ook. En is dat verkeerd? Neen, dat is puur menselijk.
Zegt men ook niet, je moet eerst van jezelf kunnen houden voor je van anderen kan houden? Inderdaad, en wie niet van zichzelf houdt, zal ook niet weten waarom hij of zij van die andere houdt, en dus is dat “houden van” waarschijnlijk ook gedoemd van mettertijd uit te doven.
Ben ik verkeerd? Doe ik de liefde tekort door deze redenering? Misschien wel.  Maar onvoorwaardelijk van iemand houden, wie kan het? Ik durf er mijn hand niet voor in het vuur steken.
De enige onvoorwaardelijke liefde die ik voel, is de liefde voor mijn kind, en zelfs dat kan niet iedereen opbrengen.