Zou het kunnen dat je gevoel voor humor samenhangt met je manier van leven, en je goede en slechte ervaringen?
Het meest leerde ik van mijn miserie, en humor is pas goed als hij doorleefd werd. Mensen zouden misschien hun miserie wat meer moeten koesteren, maar de wereld kan daar niet tegen, er mag niet eens over gepraat worden, laat staan om gelachen.
Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik tijdens mijn depressie drie maanden in het zothuis gezeten heb, schrikken mensen, maar toch is dat de gezondste manier om met vooroordelen en pijnlijke situaties af te rekenen.
Natuurlijk kan je dat niet altijd en met alles. Eerst moeten de dingen verwerkt zijn, er moet tijd over heen gegaan zijn, en dan pas lukt het wel eens om de slappe lach te krijgen van iets wat vroeger uiterst pijnlijk was.
Gisteren was ik heel kwaad om iets, waar ik vandaag samen met mijn buurvrouw heel hartelijk om gelachen heb. Dus hoe vlugger je met iets klaar bent, hoe rapper je er de grappige kant van inziet.
Het is ook wel zo dat wie alleen maar grappig kan doen, zelden nog au serieus genomen wordt, en meestal is de humor dan ook navenant. Dus ook daar is kwaliteit en spontaniteit een vereiste.
Maar iemand de slappe lachen bezorgen, zoals een paar van mijn vrienden dat kunnen, is het leukste geschenk dat je kan krijgen, en je zou het elke dag moeten mogen ontvangen. Niet omdat het leven al triestig genoeg is, maar omdat alles relatief is, en humor daar de uiting van is. Het is een cliché, maar lachen is inderdaad gezond, en net als genieten van seks, compleet gratis! En die twee te samen en op hetzelfde ogenblik kunnen doen, zou dat niet de hemel kunnen zijn?!