Soms heb ik het vermoeden dat de meeste liefdesrelaties rampzalig zijn!
Kunnen we niet beter vrienden blijven, of tenminste in de eerste plaats vrienden zijn?! Want als dat niet zo is, als mensen in een relatie geen intieme vrienden zijn, gaat al de rest ook mis.
Je hoort vaak zeggen, als de seks goed is, zal al de rest ook wel in orde zijn, maar ik denk eerder, als de geesten klikken, zal de seks ook wel goed komen.
Houden van is niet moeilijk. Iemand geeft je aandacht, verwent je, zet je op een verhoogje, en je bent geneigd die persoon op zijn minst leuk te vinden, en je kan er zelfs tot over je oren verliefd  op worden.
Maar een zielsverwant, iemand die je begrijpt en jij hem of haar, een persoon die van dezelfde dingen houdt of niet houdt dan jij, die voelt wat jij voelt, die lacht om wat jij lacht, die weent om wat jij weent,… dat is pas een zeer goede basis voor een langdurige liefdesrelaties, waarbij dus ook de seks en passie overeind blijven.
Iemand ook die je de vrijheid geeft, om het oneens met elkaar te zijn, zonder je  verstoten te voelen, iemand die je steunt om nieuwe horizonten op te zoeken, je dingen alleen laat uitproberen, je de kans geeft om te falen, boos ook op je is wanneer je jezelf naar beneden haalt, en trots op je omdat je zo zelfstandig en onafhankelijk bent. En dat allemaal natuurlijk wederzijds.
Vriendschap in de liefde, je ziet het niet vaak, denk ik. Geliefden die met elkaar praten, en geboeid naar elkaar luisteren. Kijk maar eens rond jou in een restaurant of café…
Is dat het leven met zijn problemen, dat zijn tol eist? Of de gewenning, de verveling, de drukte, de kinderen, het werk, de afleiding, de leeftijd,… En is daar dan niets aan te doen?
Is wel jammer, en als ik ooit nog een relatie heb, ga ik er wel alles, maar dan ook alles aan doen, om dat te voorkomen.