Na alle ervaringen uit mijn jeugd en ook nog later, is eigenlijk mijn grote aversie en ik mag wel zeggen, mijn dodelijke angst tegen en voor afhankelijk zijn van anderen ontstaan. Want ik ben het veel te lang geweest en ik weet wat het met je doet.
Je eigenwaarde verdwijnt, je voelt je onveilig en onzeker omdat je je leven niet meer in eigen handen hebt, en je bent nog enkel iemand die bestaat bij de gratie van de anderen. Heel beangstigend en je zou van minder paniekaanvallen krijgen!

Bang om oud te worden? Niet direct, wel om niet meer voor mezelf  te kunnen zorgen. Dus zo gezond mogelijk leven, en vooral ondertussen genieten van wat het leven in petto voor je heeft.
Eigenlijk wil ik oud worden zoals mijn vader dat gelukt is.Tot de laatste dag in mijn tuin kunnen werken, en ’s avonds rustig voor de tv voor eeuwig inslapen. En liefst zo oud mogelijk worden, minstens net als hij zesentachtig!
Negenenzestig ben ik nu, maar ik zeg zeventig, dan wen ik daar alvast aan, aan die zeven. Al is tegenwoordig zeventig het nieuwe vijftig, want op je zeventigste kun je nu nog wat men vroeger op z’n vijftigste deed. Je bent nog niet te oud om volop van het leven te genieten, en je kan nog alles aan, mits je de juiste mentaliteit hebt en een goede gezondheid.
Als je natuurlijk de hele dag zit te jammeren over die goeie ouwe tijd, en als je nog enkel tussen het gezelschap van jou leeftijd zit, en voor elke pijntje naar de dokter snelt, ja dan moet je je wel oud voelen. En onthoud: het beste gezelschap is nog altijd gemengd!
Soms heb ik de indruk dat mensen van mijn leeftijd in uniform lopen, met allemaal een eendere agenda op zak, en elkaar zitten na te apen, of blij zijn dat ze betutteld worden en in de watte gelegd door zij die zeggen voor onze rechten op te komen.
De rechten van ouderen, ook nog zoiets. Waarom zouden die anders moeten zijn dan de rechten van iedereen, en in de eerste plaats het recht op een zelfstandig leven?!
Ik wil niet gepamperd worden omdat ik toevallig ouder word, niet letterlijk en niet figuurlijk, en wie dat wel wil op mijn leeftijd, en daar genoegen mee neemt, is waarschijnlijk altijd zo geweest.
Leeftijd is enkel een getal, en nergens staat geschreven dat je je naar dat getal dient te gedragen, en hoe dat dan eigenlijk wel is. Een mens leeft zijn leven, en de manier waarop laat ik alvast niet bepalen door twee cijfertjes.
Trouwens, Forever Young zingt Bob Dylan, en bij hem staat ook al een zeven voor.