Als ik verdrietig ben, dan wil ik geen vrienden, dan wil ik met rust gelaten worden, dan wil ik tijd en respect voor die rouwperiode.
Want elk verdriet wordt veroorzaakt door verlies. Verlies van hoop, van vertrouwen, verlies van zekerheid en geloof. De enige die dat kan terugvinden, ben ik zelf. Dus geef mij de tijd, en verdwijn een tijdje uit mijn zicht, zodat ik net als een kat, ergens alleen en in afzondering kan genezen.
Niemand, beter dan jezelf, kan je helpen om over verdriet over te komen en te verwerken. Niemand kan je ongerustheid wegnemen en niemand kan je gemoedsrust herstellen beter dan jij dat kan.
En lukt het niet, zoek dan professionele hulp, onpartijdige en onbetrokken hulp. Want de onbeholpenheid, onkunde, gebrek aan empathie, nieuwsgierigheid, dadendrang, en de verkeerde inschatting van je problemen door je omgeving, maken het alleen maar erger.
Niemand heeft mij ooit beter kunnen helpen dan ikzelf, en dat mede door mijn hart uit te kunnen storten aan mensen die bekwaam waren er naar te luisteren.
Dus verwacht geen lange dramatische verhalen van mij zolang ik er zelf niet uit ben, en de dingen heb opgelost. Of als ik geluk heb, de problemen zich vanzelf wel oplossen, wat echter maar zelden gebeurt.
Gevoelens zijn wat ze zijn, daar kan je nooit omheen, die moet je aanvaarden, en daar moet je door, en ik hoop dat ik dat ook dit keer weer kan.
Morgen begint de zomer…