Eigenlijk ben ik mijn memoires aan het schrijven met dit blog. Je moet het maar kunnen, als simpel duif zoveel te vertellen hebben, dat je je memoires kunt schrijven. En er komen er elke dag bij. Ik hoop bovendien nog een tiental jaar te leven, en dus ook te kunnen blijven schrijven.
Meer rest er mij trouwens niet. Wie alleen leeft heeft enkel zichzelf om op terug te vallen, en ik ben dan ook ontzettend blij dat die passie mij trouw blijft, en hopelijk tot het einde mijner dagen.
Ga ik dan nog veel beleven? Natuurlijk! Daarvoor moet men immers de deur niet uit, de wereld stroomt tegenwoordig binnen langs allerlei kabels en aansluitingen. Bovendien je leefwereld zit in je hoofd, en zeker bij mij, en dat is gelukkig altijd al zo geweest.
Als ik vroeger als kind alleen op wandel ging, rond de vijvers, door de weiden, en langs de velden, fantaseerde ik een dik boek bij elkaar.
In je fantasie kan je de dingen bovendien ook maken zoals je ze graag hebt, of graag zou zien, en het is niet eens allemaal verbeelding, want je gelooft er ook nog eens zelf in!
Is wel nodig, geloven dat er meer is dan we zien, en door er je eigen gevoelens in te steken wordt het ook meer.
Wat zou de wereld immers zijn zonder mensen die door wat ze fantaseren en creatief realiseren, ons een alternatief bieden voor de sleur en de problemen van elke dag?
De kleuren van een schilderij, de vormen van een beeld, de poëzie van een zin, de klanken van een melodie,… zijn “de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie”, zoals ooit iemand zo mooi zei.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Tachtigers