Wie dit blog regelmatig leest, weet dat ik naar school geweest ben in ’t Kasteeltje in Overijse, en er is geloof ik niemand die zoveel van zijn school gehouden heeft als ik.

Voor mij kon de vakatie niet vlug voorbij zijn, want schooltijd was mijn speeltijd. Thuis was luisteren, bang zijn om iets verkeerd te doen, was werken en de anderen laten spelen. Thuis was straf.
Maar school dat waren, de boeken, de nieuwe lessen, de aanvaarding, de waardering, de vrijheid, en natuurlijk school dat waren de dromen en niet te vergeten, school dat waren de jongens, de oude en de nieuwe, en elk schooljaar een ander liefje.
School dat was een kasteel, met vele donkere kamers, en niet alleen die van fotografie, maar kamers tot op de zolder, en tot in de kelder.
School dat was die prachtige omgeving, met dat grote voetbalveld, de vijver met de waterkiekens, de boomgaard, waar het altijd naar afgevallen appelen rook, school dat was waar je elk plekje even leuk van vond, en waar iedere leerkracht een stuk van je leven werd.
Op mijn vijftiende was het voorbij. Nog wel een paar jaar avondles, Engels en Duits, maar dan voorgoed afgelopen.
Echter nooit uit mijn hart en herinneringen, werkelijk een schat aan deugddoende herinneringen, die van het kind de volwassenen gemaakt hebben, die het nu nog altijd is.
Vandaag stond er onderstaand artikel in de krant. Hopelijk maken ze er iets moois van!
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20180317_03414584
Ik ga het zeker blijven volgen!