Zo een jonge gast van vijfendertig, vader van een jong gezin, die je chat nadat hij op Facebook je gedicht gelezen heeft: “Want liefde kan je zien als een tweede zon voor wanneer die andere er niet is. Zonder die liefde kan niets leven. En ik word graag omringd door mensen”.
Dat is toch schoon, dat geeft je toch hoop dat alles nog goed komt, en herstelt je geloof in de mensen. Een volkomen vreemde die je dit bekent!
Voor dergelijke taal val ik! Dan kan het mij niet schelen of iemand naief of goedgelovig is, want wie hierop vertrouwt zit goed in elkaar.
Spijtig genoeg zie je die houding heel weinig bij oudere mensen. Die zijn eerder verbitterd en volledig op zichzelf teruggetrokken.
Daarom ook, dat ik kies voor jongere mensen, die hebben nog hoop, verwachtingen, geloof en vechtlust. En blijkbaar praat ik hun taal, want zij begrijpen mij, en ik hen.
Het is écht  hoor, dat men maar zo oud is als men zich voelt, en vooral met welk een mentaliteit je in het leven staat.
https://www.youtube.com/watch?v=gHQc0W9Wn3M

https://www.youtube.com/watch?v=Frj2CLGldC4

Kijk maar naar een bepaalde beroemdheden, o.a zoals Rod Stewart en Bob Dylan om er maar een paar te noemen. Die zijn ook boven de zeventig, en zijn ook nog altijd niet oud en out te noemen.
Zit ik verlegen met mijn leeftijd, wil ik hem vergeten, camoufleren, verloochenen…? Neen hoor, het is echt zo, dat ik mij veel gelukkiger, levendiger, vrijer, grappiger, geïnspireerder… voel, dan pakweg een tiental jaar geleden. Dit is sinds een tweetal jaar één van de gelukkigste periodes van mij leven.
Hoe dat komt, ik weet het niet precies, maar ik denk dat het ligt aan het feit dat ik nu helemaal mezelf kan en durf zijn, zonder frustraties en terughoudendheid.
Is het misschien dàt wat ze “zich vrij voelen” noemen? Inderdaad, ik denk dat het dit heel sterk benaderd, en het mooiste daarbij is dat het mijn eigen verdienste is, en enkel en alleen aan mij ligt.
En wat misschien nog positiever is, is dat als je werkelijk authentiek bent, je veel meer mensen lijkt aan te trekken, mensen die je niet eens kennen van haar nog pluim.
Maar mensen schijnen dat blijkbaar te merken dat je oké bent, en ergens die tweede zon met je meedraagt.
Laat ze maar schijnen, zowel één als twee!

Nog dit: “De waarheid is dat ik oud word, zei ik. We zijn al oud, zei ze met een zucht. Wat er gebeurt, is dat je dat zelf weliswaar niet zo voelt, maar dat iedereen het aan je kan zien.” (Gabriel García Marquez, Memoria de mis putas tristes)