Vandaag maakte ik mij de bedenking:afzien mag een mens, daar staat geen rem op, maar graag zien, dat ligt aan banden!
Als ik merk wat miserie er op de wereld is, dan vraag ik mij toch af, waarom al die plezierige dingen aan banden gelegd worden, en waarom wij maar heel selectief iemand graag mogen zien. En dan heb ik het nog niet over seks, maar gewoon graag hebben, lief vinden, attent zijn voor iemand. Want direct staat er één of andere gendarme klaar om te zeggen, tot daar en niet verder! Vaak is die gendarme zelfs ingebouwd en verbieden we het onszelf.
Ik heb geleerd om daar mijn voeten aan te vegen. Je moet er natuurlijk wel tegen kunnen dat je gekwetst wordt of genegeerd. Maar alles liever dan mijn gevoelens te negeren en mij vast te klampen aan oppervlakkige vriendschappen.
Het moet de moeite zijn, want voor alles wat we willen in ons leven streven we kwaliteit na, behalve voor die dingen waar het allemaal om draait. Dan heb we ineens misplaatste scrupules en worden we bang van wat intens en waardevol is.
Trouwens, ik ben eigenlijk altijd al een hevige geweest in het beleven van mijn gevoelens. Dat was ook het eerste wat de psychiater tegen mij zei, toen ik bij hem kwam met mijn eerste depressie: “Ge zijt nogal een hevige hé”.
Gelukkig ben ik ondertussen ook wel sterk genoeg geworden om tegen de ontgoochelingen te kunnen, want ik besef nu dat we zo weinig te verliezen hebben en zoveel te winnen. En wie mijn hevigheid stoort, moet maar een andere kant opkijken en kan zich nog altijd gaan bezighouden met futiliteiten.
https://www.youtube.com/watch?v=vA2b0_Plwbk
Ik heb in mijn leven al genoeg afgezien, want anders krijg je geen depressies die je voortdurend moet overwinnen en overleven.
Nu hou ik het dus zoveel als mogelijk op graag zien (ook mezelf!) tot de rest van mijn dagen. Veel beter dan alle antidepressivapillen samen, en de neveneffecten neem ik er graag bij!
https://www.youtube.com/watch?v=h3S3hrd0MjE&feature=share