“O Valentijn, o Valentijn, wie wil mijn arme hartje adopteren, dat zo vol van liefde is?!”

Eigenlijk draait die hele Valentijn legende enkel rond een brief. Een brief die Valentijn schreef naar de blinde dochter van de cipier die hem ter dood moest brengen. Door de brief te lezen kon het meisje als bij wonder terug zien.
Een liefdesbrief, dat is toch eigenlijk het mooiste dat een mens kan krijgen. Geschreven, zwart op wit, hoeveel iemand van je houdt.
Ik heb er destijds veel geschreven, een valies vol, en in elke brief zeg je altijd weer hetzelfde: “ik hou van jou”.
Hoe ouder ik word, hoe sentimenteler ik hierover ook word, en gelukkig krijg ik het kwijt in mijn poëzie, want anders moest ik als een verliefde dwaas langs de straten lopen. Ik word tegenwoordig nog vlugger verliefd dan een puber, maar ik weet maar al te goed dat het daar wel zal bij blijven, zo realistisch ben ik dan wel, als ik ’s avonds alleen achter mijn computer zit.
Ook een reden te meer om geen vooroordelen te hebben, en al zeker niet over de liefde, je kan er altijd en overal, alle kanten mee op, en ook al stilt je verlangen nooit, ze is de moeite waard, want ze voegt datgene aan het leven toe wat oncontroleerbaar is, maar o zo overweldigend. En zeg nu zelf, wie wil nu niet eens overweldigd worden door de liefde?!