Je kan niet blijven rouwen, het zou hypocriet zijn tegenover de overledenen. Het leven is te mooi om te verwerpen aan eeuwigdurend verdriet. Het enige blijvende spijtige is dat zij die er niet meer zijn, al zoveel gemist hebben en nog zullen missen. Een extra reden om ervan te genieten, want je zou moeten slaag krijgen als je dat niet doet.
Bijna de ganse dag heeft de zon geschenen, op deze overlijdensdatum. Er staken weer twee dichtbundels en een laat verjaardagskaartje in de brievenbus, en zelf heb ik ook twee gedichten uit mijn mouw geschud.
Iedereen om mij heen is lief en begripvol, we hebben weer een paar keer goed kunnen lachen, en we zijn gezond. En via dit blog krijg ik genoeg aandacht om dagelijks een camion mee te vullen!
Wat ik wel altijd vervelend vind, is dat mensen je “sterkte” wensen als je verdriet hebt, alsof verdriet taboe is en geweerd moet worden. Verdriet moet niet geweerd worden, verdriet moet een plaats krijgen in je leven, en je moet er troost in vinden dat je het een plaats hebt kunnen geven en geleerd hebt om er mee om te gaan.
Bovendien zal verdriet jou aanzetten om het anderen te besparen, en het anderen niet nodeloos aan te doen. En als verdriet je dan bovendien ook nog in staat stelt om extra lief te zijn voor jezelf en de anderen, is het helemaal zinvol geweest.
We moeten onze kinderen dus niet alleen leren gelukkig te zijn, maar we moeten ze ook leren verdrietig te zijn, er zouden heel wat minder depressies en zelfdodingen zijn, daar ben ik echt van overtuigd.