De lente is toch veruit het mooiste seizoen, zeker weer dit jaar! En dat kunnen beleven in je eigen omgeving is tegenwoordig een luxe, want de tuintjes worden schaars, net zoals de bossen en de velden.
Zal de mens, die de voeling met de natuur verliest, daardoor al dan niet veranderen? Ze durven nu al niet meer nadenken over leven en dood, wat als ook de natuur verder verdwijnt en we meer en meer in een artificiële wereld gaan leven?
En wat met de voeling met zichzelf, om nog te zwijgen van de voeling met de medemens, en dan bedoel ik niet medelijden of mededogen, maar gewoon praten en luisteren naar elkaar?
Ik doe nu al vaak geen moeite meer om iets uit te leggen. Niet dat ze mij moeten begrijpen, maar gewoon eens luisteren naar wat de andere te vertellen heeft. Immers, het is niet omdat je iemands gevoelens niet kan begrijpen, dat je ze ook niet kan aanvaarden.
We zijn allemaal anders, en dat is best lastig, maar ook wel best spannend en verrassend. Enkel fanatisme en oneerlijkheid geraakt er bij mij niet in, maar voor de rest mag iemand gerust eens overdrijven en uit de band springen. Misschien spring ik wel mee!
Zwijgen is moeilijk, ik weet het, maar ik kan als compensatie ook wel heel goed luisteren, en dat is vaak veel belangrijker en helender dan iemand goede raad geven. Laat ze het zelf maar uitzoeken, ieder lost het best zijn eigen problemen op, en voel je niet zo verwaand dat je denkt het in hun plaats te kunnen doen, want dat lukt je nooit, en zo slachtoffer je iemand nog meer.
Gewoon er zijn, misschien om eens met de praktische zaken te helpen, en luisteren met oprechte en betrokken aandacht, is al heel veel. Daarbij moet en mag je zeker nooit jezelf wegcijferen, want dan zitten jullie samen in de “shit”, zoals ze dat zo mooi zeggen.
Praten en luisteren, het helpt, en liefst elk om beurt!