Veel mensen zijn tegenwoordig alleenstaand, veel meer dan vroeger heb ik de indruk. Vooral jonge veertigers, lijkt me.
David is ook al  éénenveertig en gaat pas dit jaar trouwen. Bij hem is het voor de eerste keer, maar veel van die veertigers hebben al twee of meer relaties achter de rug, en houden het daarna voor bekeken. En dan zie je vaak dat ze rond hun vijftigste toch maar weer eens de stap wagen, en dan meestal voorgoed.(Dit kaartje hebben Audrey en David zelf ontworpen. De foto is genomen in Terlanenveld te Overijse, waar hij haar een paar maanden ter voren ten huwelijk had gevraagd.)

Maar wat mij nog meer opvalt aan die veertigers, is dat ze gedurende die tien jaar dat ze alleen door het leven trekken, een tweede puberteit lijken te beleven, en nog alleen maar plezier willen maken, en alleen met zichzelf willen bezig zijn.
Wat zijn die mannen en vrouwen dan tekort gekomen in hun jeugd, of wat hebben zij gemist in hun relaties? Of zijn zij teveel individu of te egoïstisch om te investeren in anderen, in een gezin en eventueel kinderen?
Maar dan zien je uiteindelijk toch wel weer, dat ook die alles-kan-en-alles-mag houding, en de ik-ben-wie-ik-ben mentaliteit, niet de nodige voldoening geeft, en dat ze wel weer wat meer zin aan hun leven willen geven.
Misschien is onze maatschappij ook te veeleisend voor die jonge gezinnen, is de druk te hoog, te weinig tijd voor wat anders dan dat eeuwige “moeten”, ofwel zijn we klaar voor een ander soort relaties, waarin we creatiever en meer zelfbeslissend kunnen zijn, met veel meer keuzemogelijkheden…
Ik hoop in elk geval dat het Audrey en David anders vergaat, en ze die midlifecrisis niet nodig hebben om hun leven en liefde verrassend, creatief en zinvol te houden. De lat niet te hoog leggen voor jezelf en de andere, en van de eerste dag tot de laatste jezelf blijven, lijkt mij de grootste uitdaging in een relatie.
Op hoop van zege dan maar, Audrey en David!(Op de Gentse feesten in 2017)