Als ware liefde of vriendschap niet gericht is op het eigen ego, maar een hoger doel nastreeft, is mijn ervaring dat alleen de liefde voor je kind hieraan kan beantwoorden. Maar mededogen met de rest van de mensheid is ook al mooi, al heb ik het daar ook vaak moeilijk mee.
Onlangs zei iemand dat ze niet verbaasd is dat ik weinig vrienden heb, waarschijnlijk had ik iets gezegd dat haar niet aanstond. De vraag is of ik eigenlijk wel veel vrienden wil, en wat ik onder vrienden dan versta.
Als je al een vreemde eend in de bijt bent voor je eigen familie en dorpsgenoten, hoe is dat dan voor mensen die mij zeker totaal niet kennen?!
Maar ik maak mij niet ongerust, integendeel, ik ben best tevreden met mijn “kringetje” lieve mensen die mij lijken te aanvaarden zoals ik ben, en niemand moet tenslotte samenleven met mij, wat waarschijnlijk zowel voor hen als voor mezelf een groot voordeel is.
En soms komt vriendschap, of ja, zelfs liefde uit een heel onverwachte hoek, gewoon omdat je bent wie je bent en die iemand dat leuk lijkt te vinden. Dat zijn dan de cadeaus van het leven, en daar mag je dan dankbaar voor zijn.
Mensen komen en gaan, dat vooral moet je kunnen aanvaarden als je iemand leert kennen en appreciëren, want op een dag bewandel je toch misschien andere wegen, en dan groeien vrienden uit elkaar.
Niets is duurzaam, ook liefde en vriendschap niet, behalve die ene keer dan, maar dan heb je wel het groot lot gewonnen: een lief of een vriend voor het leven!
In mijn hart zitten een paar mensen, en die zullen daar altijd blijven zitten, en het meeste ruimte krijgt mijn zoon, onvoorwaardelijk en door alles heen, en hij is meteen ook de enige die onvoorwaardelijk van mij houdt, dat weet ik zeker.
Ook bij vriendschap en liefde is het net als met al de rest: hoe minder je verwacht, des te meer krijg je.