Ik weet het, ik lijk in mijn schrijfsels soms op een verliefde puber, een romantische hippie, die nog altijd scandeert “make love not war”, maar dat zal er wel niet meer uitgaan, ook al word ik honderd.
Ik was een hevig idealistje als puber, en blijkbaar heeft dat niets met leeftijd te maken, maar eerder met inborst en temperament. En op school werd dat dan ook nog eens aangemoedigd door de vrijheid van geest die er heerste.
Wat heb ik allemaal niet gemogen van die leraars, zelfs, samen met Rudi Van Ophem,  de hele turnzaal bezetten met onze kinderlijke gedichten, en rozen uitdelen, aan wie wilde komen luisteren. En zelfs de directeur, mijnheer Stessels, kwam kijken!
Rudi was ook leerling van ’t Kasteeltje, en even oud als ik, maar veel te vroeg overleden, rond zijn vijftigste denk ik. Hij werd leraar en is blijven schrijven.
Een toneelstuk schrijven als 15-jarige, en het mogen regisseren en laten opvoeren op het einde van het schooljaar. Over spoken, goede en slechte!
En dan ook nog eens gestimuleerd worden en bevestigd worden in mijn gedrag door een speciale prijs voor “Volharding” te krijgen, als hopeloos tegendraadse puber.
Al deze mensen blijf ik eeuwig dankbaar, en ik vergeet ze nooit!