Mijn man heeft zich heel vaak aan mijn volharding geërgerd, en dan zei hij altijd “zaag zo niet”. Herkenbaar? Want dat is nu eenmaal wat mannen en vooral echtgenoten zeggen als ze hun gelijk niet kunnen halen. En hijzelf was ook nogal een koppige steenezel. Een Ram nietwaar!
De laatste jaren van zijn leven moest er elke dag een verpleegster over de vloer komen om zijn diabetesvoeten te verzorgen, en na een tijdje wist ook ik hoe dat moest. En uiteindelijk had mijn man meer vertrouwen in mij, en wat ik van het genezingsproces vond, dan de opinie van de verpleegster, of zelfs de dokter.
Ik heb dat altijd een beetje als een eer geschouwd, en ondanks het feit dat ik altijd “zaagde” merkte ik wel dat hij mij waardeerde en misschien zelfs een klein beetje bewonderde.
Toen dan uiteindelijk zijn been geamputeerd werd en hij tijdens de revalidatie hier nog tweemaal in huis gevallen is, en de hechting terug open was, en hij met spoed terug opgenomen werd, zei ooit één van de mensen van de MUG, “amai wie heeft dat verbonden, dat lijkt wel een professionele”.
Toen waren dat dramatisch omstandigheden, maar nu ben ik blij dat ik die herinneringen heb, want het geeft me het gevoel, dat ik het toch goed gedaan heb voor en bij hem.
Diabetes is een sluipmoordenaar, vooral als je zoals mijn man er mee geboren wordt, en je alvleesklier dus helemaal niet werkt. Maar ik bewonder nog altijd de manier waarop hij er reeds als kind is mee omgegaan. Het was een dappere, een doorzetter, positief en vooral , hij wou zo normaal mogelijk kunnen doen. Vandaar dat ook bijna niemand wist dat hij die tegenslag had, tot hij het helaas niet meer kon verstoppen.
Hij heeft na die amputatie toch nog zes jaar geleefd en ook als “een professionele” zijn plan getrokken met de beenprothese.
Koppig zijn en je eigen wil doen heeft zo zijn voordelen, en bij hem was dat heel duidelijk zo. Je niet laten kisten door je beperkingen maar er een uitdaging van maken, en vooral altijd weer met verlies kunnen omgaan, leek bij hem een aangeboren talent.
Heb dus nooit medelijden met iemand, die dat niet vraagt, want je weet echt niet tot hoeveel meer dan jij, dat die persoon in staat is.