Ik was het enige kleinkind dat met mijn grootvader, in de kruiwagen mee mocht naar zijn tuin in de Grotstraat. Aan hun huisje in de Dreef was geen tuin, enkel een klein binnenkoertje, heel zonnig en beschut.
Het was grotendeels een groentetuin, maar ook bessenstruiken met o.a. stekelbezen, en mijn grootvader kweekte ook de mooiste dahlia’s.
De andere kleinkinderen waren allemaal veel te lastig, zei hij, en die nam hij dus nooit mee. En ik mocht ook altijd mee naar de donderdagmarkt op het Justus Lipsius plein in Overijse, en kreeg dan telkens een puntzakje met muisjes van het snoepkraam, en bij de bakker een puntzakje rozijntjes.
Nochtans, mijn grootvader langs moeders kant, Tiske Caron, was de dooppeter van mijn zus, maar geen overreden aan, ik alleen nam hij mee. Het is ook de man die mijn voornaam koos, maar dat verhaal heb ik al verteld.
Die kruiwagen diende ook voor alles. Onder andere om de kermistaarten, pruimentaarten en kaastaarten, die mijn grootmoeder maakte, te laten afbakken bij de bakker Danhieux, ook om de zinken emmers te gaan vullen met drinkbaar water van De Kelle, een bron op de Waversesteenweg, en ja, ook om de beerput in een vat naar den hof te rijden. Toen kon dat nog allemaal!
Op een dag zat hij dood in zijn rieten zetel, mijn grootvader, iets met het hoofd heeft mijn moeder altijd gezegd, en van dan af was het gedaan met de pret voor het vrolijke kind, want van dan af werd er aan mij getrokken en gesleurd om bij mijn ouders te gaan wonen, en was het gedaan met de privileges die ik van mijn grootouders kreeg. Dat kind moest daar weg, het hoorde daar niet, en de familie ging er zich eens mee bemoeien.
En van toen af, ik was ongeveer zes jaar, is de natuur mijn vriend geworden, de natuur langs de Huldenbergse dreef. Elke dag, en altijd alleen, want mijn zus die mocht achterop de fiets bij mijn moeder. Twee kilometer te voet heen en terug van thuis naar school. Ja, ook dat kon toen nog, door het weinige verkeer.
Dat waren dan ook de uren dat ik terug vrij was en weer een vrolijk kind kon zijn…