Een goeie psychiater moet zijn mond houden. De mijne wist dat. “Ik moet tegen dat meiske niet zeggen wat ze moet doen, want dan doet ze net het tegenovergestelde”., zal hij geweten hebben. Dus hij zweeg en luisterde, en ik mocht het zelf allemaal uitvingeren. De psychiater is enkel je spiegel.
En op één of andere manier is mij dat dus ook gelukt, waarschijnlijk omdat de oplossing al in mezelf weggemoffeld stak, maar ik was ze uit het oog verloren, door mijn uiterste best te willen doen om te zijn wat en wie anderen van mij verwachten.
Ik ben langer naar een psychiater geweest, dan naar school, maar ik had er echt geen universiteit in de plaats voor willen doen. Het was de moeite waard zeker als ik weet, waar ik nu sta.
Het was een serieuze brok studeren, met vallen en opstaan, en ik verzeker je dat ik er een paar keer de brui aan heb willen geven. Zeker tijdens het verblijf in het psychiatrisch ziekenhuis van Kortenberg. Dat was een zottekot, waar de grootste zotten de “normalen” zijn, en waar men je wil kneden tot je weer past in het maatschappelijk plaatje. Ik ben het er afgestapt, en men gaf mij de bedreiging mee dat ik het nooit zou redden, en dat ik vertrok op eigen risico.
Awel ja, op eigen risico, net wat ik nodig had, mij nu eens zelf wagen aan een sprong buiten de afgebakende en veilige grenzen die door anderen aangelegd waren. Uit die ivoren toren komen en tonen dat ik helemaal niet zo braaf en volgzaam was.
Ik heb geen spectaculaire dingen gedaan hoor, maar alleen al durven zeggen wat je denkt, durven breken met wie en wat je ziek maakt is ook al niet zo evident, als je komt van waar ik kwam. Het lukte steeds beter, vooral omdat ik mij steeds sterker bevestigd voelde in wat ik deed, en met af en toe nog de hulp van de psychiater werd ik uiteindelijk terug mezelf, maar dan wel écht mezelf.
Ik had en heb mijn vergeten en verloren waarheid teruggevonden, en elke dag  is weer een ander stukje van de puzzel, want zoiets is natuurlijk nooit af.

Een aantal gedichten die ik schreef tijdens de jarenlange bezoekjes aan de psychiater staan in de bundel De verwerking. Ik heb ze onlangs teruggevonden. Dit is er eentje van.

Thuis

Geen gedeelde zorgen
en geen gedeeld plezier,
en bij ons thuis
werd niet gepraat.

Niets was belangrijker
dan brave, propere kinderen
die zo onzichtbaar mogelijk
werden gemaakt.

Micheline Baetens – 26.11.1991