Mijn man heeft veertig jaar in de Zuidertoren gewerkt, bij de pensioenen, de RVP. Het was zijn eerste en enige werk.
Ik heb er ook een paar jaar op een bureau gezeten, dik tegen mijn goesting, tot ik moeder werd en besloot om thuiswerkende ouder te worden.
Onze zoon werkt er nu ook al bijna twintig jaar, niet door ons, omdat wij hem meegetrokken hebben, maar eerder toevallig.
Toen hij vroegtijdig moest stoppen met de universiteit, doordat beide ouders ziek werden en hij er praktisch alleen voor stond, is hij beginnen solliciteren bij alle ministeries en is hij destijds, terecht gekomen op het Ministerie van Binnenlandse zaken ten tijde van de regularisaties van de vreemdelingen. Hij werkte daar heel graag. De ambtenarij had hij blijkbaar van zijn vader meegekregen…
Toen die dienst stopte, en hij dus zonder werk zat, is hij terug beginnen brieven schrijven en toevallig terecht gekomen in de Zuidertoren, waar hij trouwens al als jobstudent gewerkt had. Ondertussen is hij ook vast benoemd geraakt en zal hij daar waarschijnlijk de rest van zijn carrière blijven werken.
Deze week heeft hij nog maar eens een examen meegedaan, is geslaagd, en nu dus tot niveau A geraakt, wat eigenlijk de limiet is die hij met examens kan bereiken. Binnenkort zit hij dus ook terug op de universiteitsbanken, want dit laatste examen was ook bedoeld om een verdere opleiding te mogen volgen, en aan de volgende selectieronden te mogen deelnemen.
Wie om dit allemaal heel erg blij en fier zou zijn, is zijn vader! Ik geloof dat hij nog nooit zo fier zou zijn geweest!
Mijn man werkte graag bij de RVP, en hij kende er haast iedereen, en iedereen kende hem. Want hij heeft dan bovendien ook nog ongeveer vijfentwintig jaar op de personeelsdienst gezeten, en hij was graag gezien.
Wij zijn dus een gezin van ambtenaren geweest, maar gelukkig is dat aan ons niet te merken!
Ik zelf vond het vreselijk om daar te werken, de sfeer, de mentaliteit, de hiërarchie, maar mijn man en mijn zoon passen zich waarschijnlijk veel gemakkelijker aan, en gelukkig voor David is er ondertussen veel veranderd, en is niets meer zoals vroeger. Zoals ik al zei, gelukkig maar!
David werkt ondertussen drie dagen thuis, telewerk en moet enkel twee dagen met de trein naar Brussel. Hij stapt hier bij mij ’s morgens uit zijn auto, springt op de trein en in de Midi steekt hij de straat over en is op zijn werk.
Dat hebben we dus wel allemaal mooi voor mekaar gekregen, ondanks de vele tegenslagen. Een mens mag het ook al eens gemakkelijk hebben, nietwaar.