Mensen beseffen niet dat je als alleenstaande vrouw heel andere dingen tegenkomt dan zij, en daardoor de wereld op een heel andere manier leert kennen. Je moet soms namelijk serieus hard en cynisch uit de hoek durven komen, om de strontvliegen van je af te kunnen slaan.

Een alleenstaande vrouw is zo een beetje als loslopend wild: je mag daar op schieten en je mag die neerhalen! En als ze dan ook nog open van geest en een openhartige babbel heeft, ben je al helemaal een gemakkelijke binnen te halen prooi, denken ze.

Ze mispakken zich wel heel erg, die strontvliegen, want zo gewillig is degene waar ze het op gemunt hebben niet, en een vrouw wordt steeds handiger, alerter en directer in het neermeppen van mannen wiens verstand zich op een zeventig centimeter van de grond bevindt.

Toen ik jong was, en met jongens flirtte, of op tijd en stond op één van hen verliefd werd, heb ik nooit een gebrek aan respect ondervonden. Nu zijn het mannen van boven de vijftig en veel ouder, en blijkbaar hebben die in de loop van hun opgroeien alle wijsheid, respect en genegenheid achter zich gelaten en zijn ze verworden tot empathieloze, vulgaire en domme klootzakken.

Natuurlijk mag ik niet veralgemenen, maar ze maken mij het wel heel erg lastig. Moet ik dan alle mannen, nu ik bijna zeventig ben, gaan wantrouwen? Ik denk het niet, en ik zou er ook niet in slagen, want er zitten wel hier en daar een paar leuke, grappige, wreed wijze, en natuurlijk ook knappe tussen.

Mag ik dan nog wel flirten, gekscheren en lief zijn met mannen? Ik denk het wel, maar het probleem is dat degenen met wie je dat op een respectvolle wijze kunt, met heel weinigen lijken te zijn. Jammer, maar dat zal zo ook wel bij vrouwen zijn, dat zijn ook niet allemaal zuivere zieltjes en oprechte, eerlijke dametjes.

Misschien hebben we wel de mannen en vrouwen die we verdienen in een maatschappij waar banaliteiten meer succes hebben, dan doorleefde authentieke gevoelens, ervaringen en verlangens.