Zal ik ooit nog onbezorgd kunnen genieten van mijn kleinkind…? En de ouders gaan zij dat kunnen van hun kind, met de ervaring die ze nu hebben…?

Vandaag zei de verpleegster die er van in het begin bij was, dat ze gevreesd heeft dat hij het niet zou halen…

Het lijkt of het bij mij nu pas echt doordringt, of dat ik nu pas die gedachte durf toelaten, nu alles terug beter begint te gaan…

Ik heb ook nog niet kunnen wenen. Schreeuwen van de angst en de pijn, maar huilen kan ik niet…

Hopelijk binnenkort wel, van vreugde dan, en juichen, heel hard juichen…