“Omarm je lot”, zou Nietzsche zeggen, en wie dat niet doet, maakt het zichzelf alleen maar moeilijker.

Ik ben dus ook eerder voor omarmen, dan loslaten, zoals dat zo dikwijls aangeraden wordt. Omarm het en dan kan je handelen en reflecteren, en dus ook ervoor zorgen dat je je niet langer slachtoffer voelt en uit dat glazen torentje kan komen waarin je jezelf opgesloten hebt.

Aanvaard wie je bent en durf het ook voluit te zijn. Gisteren heb ik weer eens gemerkt, dat mensen elkaar onderschatten of overschatten, omdat ze zichzelf anders gaan gedragen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik had daar niet veel tijd voor nodig, moest enkel voorbij alle lokale politici die voor de verkiezingsbureaus stonden.

Politici gaan zich als politici gedragen, terwijl ze beter gewoon gewoon zichzelf waren gebleven, en die toffe man of vrouw die je graag eens tegenkomt op straat om een gezellig babbeltje mee te slaan. Ze gaan zich zelf ook overschatten en die gewone burger onderschatten. Er worden grapjes gemaakt en algemeenheden gezegd, maar praten en luisteren is er niet echt bij.

Maar het zijn politici, zal je zeggen. Inderdaad, maar hoe dikwijls kan je nu eens een echt heel fijn gesprek voeren met iemand? En het hoeft dan niet over problemen en tegenslagen te gaan, en ook niet diep of zwaar te zijn, maar een gezellige babbel over alles wat ons vreugde en voldoening geeft. Praten hoeft immers niet altijd te helpen, maar mag ook gewoon eens heel leuk en positief zijn. Dergelijke gesprekken kan je zelfs met je psychiater niet voeren, want daar dient die mens immers niet voor. Zullen we dan maar blijven schrijven en dichten over al het moois dat we meemaken, dan komt het gesprek tenminste al van één kant?

Wellicht praat ik teveel en te graag, want ik praat zelfs in mijn slaap…