Tijdens deze coronacrisis hebben mensen, als ze dat zelf willen inzien, nu meer tijd om te leven en hun goesting te doen, ondanks de beperkende maatregelen die er zijn.

Vrijheid zit in het hoofd, dat wist ook Nelson Mandela al, en in onze bewegingsvrijheid beperkt, kunnen we ons dezer dagen toch vrijer voelen om te doen wat we willen, en wat we al lang eens van plan waren te doen.

De zon schijnt, het is tweeëntwintig graden buiten, en de lente springt als het ware uit al haar knoppen. De natuur is op haar mooist nu met al dat jonge, bloeiende leven, in vrolijke en tedere kleuren.

De narcissen, de bonte tulpen, de fruitbomen met hun trouwjurken aan, de pissebloemen die de weiden innemen, de bomen die blaadjes krijgen, de eerste groenten die mogen geplant worden. De natuur ontploft!

Dat uitbundige gevoel wil een mens kunnen delen, en dat kan ook, ondanks dat we met zijn allen niet langer de wijde wereld mogen intrekken, want er is altijd iemand die bereikbaar is, en aan wie je dat blije, heerlijke gevoel kan doorgeven, al was het maar in een geschreven woord.

Bij mij stromen de woorden bij zo’n stralend weer los uit de pen, of moet ik zeggen uit het toetsenbord, en ik geloof als ik daar niet zou kunnen op tokkelen, het kot te klein zou zijn!

Ieder van ons heeft zo’n uitlaatklep, al was het maar eens heel hard gaan schreeuwen van op je balkon, of in je tuin. Of meezingen met Moustaki en het leven omarmen zoals het is. Ondanks corona, ja zelfs met corona…

We leven nu, en nu is het enige wat we hebben!

HOOP

Gooi
Jullie hoop
Op een hoop
Zodat we
Allemaal?
En mettertijd?
Een mooie
En hoge
Hoop krijgen.

Micheline Baetens – 05.04.2020
(Met dank aan corona voor de inspiratie)