INNERLIJKE WERELD
Geschreven door Rob Meyer
Verhaaltje over het ‘jezelf zijn’.
Kwam in een film gisteren de volgende uitspraak tegen:
‘Mensen volgen regels, omdat ze bang zijn om zelf beslissingen te nemen!’
Dat vind ik een uiterst inspirerende stelling, die mij rechtstreeks uit het hart is gegrepen.
Laatst in een interview met Madonna:
‘Ik wil geen penseelstreek zijn in andermans schilderij!’
Ad ‘toppop’ Visser in een interview:
‘Je moet niet een ander gaan nadoen. Je moet zelf ontdekken wie je bent. Je kunt natuurlijk van anderen leren, maar tijdens het opgroeien wordt al zoveel verpest!’
Zonder kwaad te spreken over de doden, maar mijn vader heeft in de eerste 10 jaar van mijn jeugd zowat alles gedaan om mij letterlijk en figuurlijk dicht te timmeren.
Mijn moeder was diep ongelukkig in haar huwelijk, dus daar kon ik ook niet terecht met mijn problemen.
Dus, wat over bleef was beschutting zoeken in mijn eigen innerlijke wereld.
Daar kon niemand aankomen.
Dat was MIJN Rijk, daar was ik koning en keizer, the sky was the limit.
Dagen bracht ik door op mijn kamertje en speelde het spel van het kind, met alle figuren en zaken die bij een verinnerlijkte droomwereld horen.
Diep binnen in mijzelf ontdekte ik een wereld die weinig tot geen aansluiting had bij de ‘echte’ wereld. Daar was alleen maar pijn, onzekerheid, angst, strengheid, onbegrip en dichttimmerende hamers, vastgehouden door verbeten knuisten, die mij zouden leren hoe te leven, volgens HUN normen en waarden.
Die buitenwereld was niet de wereld die bij mij paste, en derhalve kreeg ik het label van ‘moeilijk opvoedbaar kind’.
Kwam nog bij dat ik linkshandig bleek waardoor mijn strenge ouderwetse vader mij dwong om rechts te leren schrijven, hetgeen resulteerde in een fiks stotterprobleem.
Iets met hersenhelften.
Door de vele ziektes die ik doormaakte, soms op het randje van leven en dood balancerend,
werd mijn fysiek gekenmerkt door lang, dun en (niet) lekker.
Ik kon me zogezegd verstoppen achter een lantaarnpaal.
Dat alles was dus een lucratieve voedingsbodem voor mijn leeftijdsgenoten om jarenlang tot het uiterste te zijn gepest en verstoten op school, en daarbuiten.
Eenmaal weg bij mijn vader belandde ik in Oosterbeek, waar een soort ‘herstelperiode’ aanbrak. In die bosrijke omgeving, weg bij mijn ‘boze vader’, kwam ik langzaam tot rust.
Ik ontwikkelde een gretige interesse in muziek en literatuur, en vrat boeken over astronomie, astrologie en Science Fiction, allemaal werelden waarbinnen ik mezelf tegenkwam.
Die werelden kon ik slechts met één leeftijdsgenoot delen, zelf ook een ‘randfiguur’.
Dat was een ongelooflijk intelligente jongen waar ik vrijwel alles mee kon delen.
Maar er was ook een jongen waar ik veel mee optrok, die het tegenovergestelde was van mij.
Aan deze knappe en populaire vlotterik trok ik mij op en ondanks de vele pesterijen van hem die ik diende te ondergaan – onze moeders moesten ons geregeld uit elkaar trekken – wilde ik tot zijn ‘gevolg’ kunnen behoren.
Die knaap was heel belangrijk voor mij en heeft in hoge mate deelgehad aan het aanpassingsproces dat zich ontwikkelde in mijn jeugd.
Deze vriendschap duurt tot op de dag van vandaag.
Pas in het derde jaar van mijn middelbare school kwam de kentering.
Een docent, die jaren in een jappenkamp had gezeten ten tijde van de WO II, ontfermde zich over mij en gaf mij de juiste schop onder mijn kont.
Gevolg? Het examenjaar in een scheet doorlopen, met diverse tienen (wiskunde) op eindlijst en het stotteren was weg, ik zat bij de top tien van de groep en de meisjes kwamen op mijn pad.
Ik leek mijn plek in de wereld te hebben gevonden, mede dankzij mijn docent die mij door had.
Toen kwam de verhuizing naar Amsterdam, waar ik echt helemaal de wereld in dook.
Muziek, schilderen, schrijven, alles wat creatief was dronk ik als nectar.
En daar kwamen alle herinneringen uit mijn beginjeugd weer boven: die innerlijke wereld die mij zoveel troost en veiligheid bood in die bedreigende eerste tien jaren van mij leven.
En het was daar dat ik de kunstenaar in mezelf ontdekte.
Die tot op heden altijd de boventoon voert en steeds sterker ruimte inneemt.
Die kunstenaar ben ik, uniek in mijn oorsprong, levensbestemming en einddoel, waar en wanneer dat Pad dan ook mag eindigen.
Ondanks alle dichtmetselende aanpassingsstructuur van vader, bleek dat die innerlijke wereld onvernietigbaar is.
Zaak was nu om die innerlijke wereld te veruiterlijken en vorm te geven in de wereld van alle dag.
Misschien dat sommigen zich kunnen herkennen in dit proces van ‘op weg zijn naar jezelf’.
Want die kunstenaar zit in iedereen.
Misschien niet als schilder, beeldhouwer, auteur, ontwerper.
Maar creativiteit kan op zoveel manieren vorm krijgen, als je maar jezelf bent, en niet ‘een penseelstreek in andermans schilderij’.
Foto: schilderij van mijn vader en moeder. Links mijn vader die mij de mond snoert, groen en hard zoals ik hem ervoer. En rechts mijn moeder, ongelukkig, een timide engel wier vleugels niet klaar waren om te vliegen. Het wanhopige mannetje in die bol ben ikzelf, en wil eruit.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:
https://www.facebook.com/groups/377554749281077/