O, ik weet het niet

o ,ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
zeg: kijk, een vogel
en leer me de vogel zien
zeg: het leven is een brood
om in te bijten en de appels zien rood
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.

Herman de Coninck

Als mensen naar je opkijken wees dan op je hoede, want ze willen hebben en zijn wat jij hebt en bent, maar beseffen en weten niet hoe hard je hiervoor gewerkt hebt, zowel fysisch als psychisch, en ze denken dat jij hen de weg kan tonen.
Maar dat is niet zo, die weg en dat harde werken moeten ze zelf willen en aankunnen en dat weet jij maar al te goed. Dus rijd je niet kapot op de problemen van anderen en laat ze zelf keuzes maken en de eigen verantwoordelijkheid nemen voor hun leven.

Wat de dichter vraagt in bovenstaand gedicht, ik zou wel willen hoor, maar het lukt niet bij anderen. Mensen leren kijken, genieten, huilen, troosten… elk voor zich om het onder de knie te krijgen.
Het leven is een leerschool, en de leerstof is niet voor iedereen hetzelfde, en ook niet elk leven is geslaagd, jammer genoeg. Aan wat het ligt dat het de ene wel lukt en de andere niet, om te bestaan en mooi te wezen? Ik weet het niet.

Heel waarschijnlijk hangt veel af van je emotionele intelligentie, en volgens mij is dat net zoals iemand ADHD kan hebben, of autistisch zijn, een aangeboren iets.
Iedereen wordt geboren met plus- en minpunten, of anders gezegd met beperkingen en talenten, en hoe je daarmee omgaat, zal gaan uitmaken of je leven al dan niet tot voldoening leidt. Tenminste ik denk dat het bij mij zo gegaan is.

Mensen inspireren kan je wel, maar de rest, blijf daar liever van af, want uiteindelijk is het hun leven en niet het jouwe.