Ik vind onhandig een heel vertederend woord, veel gevoeliger en veelzijdiger dan handig. De onhandige zal ons blijven verrassen terwijl we het van de handige na één keer wel gezien en geweten hebben.

Ik ben een onhandige schrijver, al gebruik ik beiden handen om dit te schrijven, dus helemaal onhandig kan wat ik schrijf niet zijn, noch letterlijk, noch figuurlijk. En imperfectie heeft tenslotte ook zijn, of is het haar (?), charme. Je stijl is en blijft tenslotte altijd persoonlijk en kan je door niemand opgelegd krijgen.

Mijn moeder zei altijd dat ik twee linker handen had, maar wat zou daar nu mis mee kunnen zijn? Uiteindelijk is wel gebleken dat ik zowel links als rechtshandig heel handig kan zijn, en dat komt door een gebroken linkse arm in het eerste leerjaar, want ja, ik was linkshandig.

Al vlug ben ik overgeschakeld op rechts en wat ik in die tijd rechts geleerd heb kan ik nu nog altijd, de rest doe ik links. Mijn hersenen hebben zich dus heel snel aangepast, of het zou misschien ook kunnen dat ze er eerder een warboel van gemaakt hebben, want ik kan heel moeilijk rechts en links uit elkaar houden. Vraag mij dus nooit de weg!

In elk geval mijn voeten zou ik misschien kunnen missen, maar mijn handen niet, want daarmee doe ik gouden zaken, al dan niet onhandig. Mijn hersenen die heb ik verder niet nodig, want ik ga toch nooit weg!

Om niet besmet te geraken met het coronavirus moeten we momenteel heel vaak onze handen wassen. In de zorgsector zijn er ook helpende handen tekort en worden er ook vrijwillige handen gevraagd om hier en daar bij te springen. Handen zijn dus een heel kostbaar bezit en handig of niet, er is altijd wel iets waarvoor ze nuttig zijn.

Ik moet nu plotseling denken aan een oud liedje vanuit mijn jeugd, dat nu zeker heel toepasselijk is!