Soms vraag ik mij af, zou ik dat nu wel op dit blog zetten? En dan gaat het vooral over gevoelens, het intiemste goed van de mens, en het meest onbegrepene of misbegrepene.

Kwaadheid daar hebben we meestal het minst moeite mee, maar als het over verdriet, twijfel, angst, liefde, onzekerheid, verlangen, eenzaamheid,… noem maar op gaat, dan dragen we veelal een masker.

En waarom, we zijn toch allemaal maar mensen? Omdat we bang zijn om gekwetst te worden of omdat we ons schamen voor de ander? En waarom kan die ander dan gechoqueerd of onverschillig reageren? Omdat gevoelens confronterend werken en dingen naar boven halen die we liever niet van ons eigen onder ogen willen zien? En is dan jezelf tonen zoals je bent niet veel ontroostbaarder en eenzamer dan dreigen misbegrepen te worden? Je zou wel eens het onuitsprekelijke geluk kunnen hebben een soulmate tegen te komen die genoeg empathie kan opbrengen om met je mee te huilen, te luisteren, en je te troosten, of geloof je daar niet in?

Veel vragen op een hoop, die ik mezelf eigenlijk liever niet stel, omdat ze er in feite ook niet toe doen. Want wat kan er verkeerd gaan? Dat ik mij belachelijk maak of nog erger dat ik zot verklaard word? En dan?