De liefde is zoals een trein van de NMBS: je bent nooit zeker of hij komt, en als hij dan al komt, is het vaak te laat, en soms ook nog op het verkeerde spoor.

Dikwijls ook wordt het een rit met hindernissen, en kom je helemaal niet aan waar je moet zijn. Af en toe rijdt hij door rood, veroorzaakt zelfs een ramp met dodelijke slachtoffers en het is altijd de schuld van de anderen. Als je dan toch veilig wil reizen, doe dan zoals ik, en ga te voet!

En de liefde, ach de liefde? Wie wil er nu op een overvolle trein zitten of in tweede klas?!

Soms vind ik dat relatiegeluk toch allemaal serieus overroepen, want wie problemen heeft, die heeft die ook met twee, en met hoe meer mensen en dingen je rekening moet houden, hoe ingewikkelder en moeilijk op te lossen het wordt.

Bovendien heb ik de indruk dat we steeds maar veeleisender worden naar elkander toe, en dat “le coup de foudre”, verliefd worden en er voor gaan, niet meer des mensen is. Zijn we misschien rationeler geworden, en waaraan licht dat dan?

In elk geval jonge mensen trouwen later, krijgen later kinderen en een steeds groter wordend deel van de bevolking is alleenstaand. Single lijkt blijkbaar dé relatievorm met toekomst…

http://www.standaard.be/cnt/dmf20170306_02766296