Ik hoorde iemand zeggen dat hij troost vindt bij de sombere schilderijen van Munch. En ik begrijp dat, want je vindt geen troost bij iemand die je per se wilt opvrolijken of afleiden van je verdriet, maar bij iemand die je begrijpt en met je meehuilt.

Hetzelfde kan je hebben als je een gedicht of een boek leest waarin precies beschreven wordt hoe jij je voelt of hoe jij denkt. Het bevestigt je en je denkt niet langer dat je gevoelens abnormaal of overdreven zijn. Hetzelfde haal je uit muziek.

Empathie en troost, iedereen heeft er behoefte aan in deze onverschillige en oppervlakkige tijden. Het is een menselijk talent dat niet genoeg gecultiveerd wordt en dreigt verloren te gaan.

Maar je kan het ook moeilijk leren, je hebt het of je hebt het niet, zoals dat gaat met alle kunsten.

Iemand schreef mij vandaag “het was een tamelijk emotionele dag vandaag”. En ik vroeg hem “zijn er andere?”.  Inderdaad is niet elke dag een emotionele dag? Divers, altijd anders, maar altijd emotioneel, met een grote variatie aan gevoelens? Voor mij in elk geval wel, en ik steek ze zelden weg. Waarom zou je dat trouwens ook doen? We zijn wie we zijn en we voelen wat we voelen, daar kan je niet omheen.

Geloven in jezelf en je gevoelens durven tonen kan trouwens je leven redden en als je dan ook nog eens begrepen wordt, al is het dan “maar” door een schilderij van Munch, ben je al helemaal gezegend.

Van de meeste mensen weet ik trouwens niet wat ze voelen, want die spreken daar nooit over. Het blijven illustere onbekenden, en ik zou hen wel eens graag leren kennen…