Wat ik af en toe mis, is een maatje, iemand waar je eens bij kan uithuilen, of lachen om dezelfde situaties. Iemand die je eens plaagt en ook troost. Een nieuwe relatie hoeft niet per se, want daarvoor ben ik teveel gesteld geraakt op mijn onafhankelijkheid, maar een samenzweerder dat zou leuk zijn en iemand die je eens door elkaar schudt, of verontwaardigd is over dezelfde toestanden. Een maatje heeft juist dat meer wat een vriend niet is: een medestander, iemand die mee in het complot van je leven stapt. Iemand die je geen rozentuin belooft, maar kwaad durft zijn, en waarvan je toch weet, dat hij je nooit zal afwijzen, en steeds loyaal zal blijven.
Kort gezegd een maatje is een vriend, maar dan wel met een maatje meer.

Bijna was het gelukt, maar verliefdheid is blijkbaar niet genoeg om ook een duurzame band te ontwikkelen. Of misschien was verliefdheid er net teveel aan…Na wat er de laatste tijd allemaal gebeurd is, geloof ik er ook niet echt meer in. Ik ben het een beetje ontgroeid, denk ik, die hoop dat er nog ooit iemand een grote plaats in mijn leven gaat in nemen.

Misschien ben ik ook wel zodanig geëvolueerd dat mijn verwachtingen onrealistisch geworden zijn. Een sterk karakter schrikt ook veel mensen af, en ik ben inderdaad nogal recht voor de vuist. Een zachte, lieve vrouw, een heilige bijna, dat is wat mannen van mijn leeftijd willen, en daarvoor kom ik niet in aanmerking, dat is na een eerste kennismaking wellicht al wel heel duidelijk.

“Eigen schuld, dikke bult Micheline, je was maar beter een seut gebleven die de ene depressie na de andere kreeg, dan was je nu misschien van ’t straat!”Nu

Ik adem niet, ik zing.
zelfs als ik zucht, klinkt het
per ongeluk alsof ik
een paar noten neurie
die me vannacht, terwijl
ik sliep, zijn voorgezongen.
Het is alsof de lucht
mijn deken is en ik
mijn hoofd het liefst
te rusten leg op het kussen
van mijn longen, de plek
waar ik mijn hartslag hoor
in vierkwartsmaat:
dat ik besta, dat ik besta.

Bart Moeyaert