Een koningskind

Je moet het verleden loslaten. Maar hoe kan je dat als alles wat er tegenwoordig in het nieuws komt je er blijft aan herinneren?

Op mijn zestigste, na de dood van mijn ouders, heb ik ontdekt dat ik naast een zus, ook een halfbroer heb, en dat een mensenleven één grote leugen kan zijn.

Mijn vader heeft hier nooit eerlijk over gecommuniceerd, en ik vraag mij nu nog altijd af in welke mate dat een invloed gehad heeft op mij als kind, en nu nog altijd heeft als volwassene en de manier waarop ik naar de wereld kijk.

Antwoorden zullen er voor mij niet meer komen. Drie maanden voor zijn dood, heb ik mijn vader nog gevraagd, of de jongen die op zijn trouwboek stond ook zijn biologische zoon was, en drie maanden voor zijn dood heeft hij mij nog gezworen dat dat niet zo was.

Hij heeft het kind, dat vijf jaar was, toen hij scheidde van zijn eerste vrouw, ook nooit meer willen zien. Het was namelijk zogezegd zijn kind niet, maar dat was en is hij dus wel. De fysieke gelijkenissen logen er niet om toen we elkaar voor de eerste keer zagen bij de notaris.

Loslaten dus.

En dan nu het nieuws…

Na jarenlang zwijgen communiceert koning Albert zélf over vaderschap, “maar hij doet dat op zo’n kille manier dat hij er Delphine mee treft in het diepste van haar ziel”

“De wetenschappelijke conclusies tonen aan dat ik de biologische vader van Delphine Boël ben.” Koning Albert geeft na ruim twintig jaar het bestaan van zijn buitenechtelijke dochter toe. Hij heeft dat jaren geweigerd, onder meer om zijn echtgenote Paola te ontzien. Door zelf de resultaten van het DNA-onderzoek te communiceren, hoopt hij mededogen van het volk te wekken. Maar hij doet dat op zo’n kille en afstandelijke manier dat hij er Delphine Boël mee in het diepste van haar ziel treft.

Twintig jaar heeft Delphine Boël (51) publiekelijk om zijn erkenning gesmeekt. Eerst enigszins onschuldig met haar papier-maché, schilderijen en andere kunst als megafoon. En toen ze niet gehoord werd, ging ze hardhandig via de rechtbank. Na zeven jaar heeft zij de juridische strijd gewonnen. Gisteravond liet koning Albert een persmededeling verspreiden, waarin hij toegeeft dat hij haar biologische vader is. Hij zal niet verder procederen. Het moet zonder twijfel de moeilijkste beslissing uit zijn leven zijn geweest, veel moeilijker zelfs die dan over zijn troonsafstand.

Het nieuws komt nochtans niet als een verrassing. De fysieke gelijkenissen waren té treffend: diezelfde kin, datzelfde voorhoofd, die ogen. Waarom nu pas de erkenning? Omdat Albert net de resultaten van het DNA-onderzoek had ontvangen. En die lieten geen twijfel mogelijk. Delphine komt van dezelfde verwekker als koning Filip, prinses Astrid en prins Laurent. Hij kon wachten tot een rechter op basis daarvan Delphine Boël zou erkennen. Maar door zelf te communiceren, wekt hij de indruk dat hij tot inkeer is gekomen en hoopt hij zijn gezichtsverlies te beperken. Het past ook in zijn filosofie: hij zou zijn gebrainwasht en intussen zijn gaan geloven dat zij onmogelijk zijn dochter kon zijn.

In de persmededeling wijst Albert erop dat hij zich sinds de geboorte van Delphine “nooit gemengd heeft in familiale, sociale of educatieve beslissingen” over haar. Daarmee verloochent hij zijn verleden met Delphine, in wier kindertijd hij prominent aanwezig was. En dat zíj het was die “meer dan veertig jaar later besliste een lange, pijnlijke procedure op te starten”? Woorden die zakelijk en beschuldigend overkomen. Helemaal in lijn met zijn kille, afstotende houding van de voorbije jaren. En daarmee steekt hij Delphine opnieuw een mes in de rug.

Marc Uyttendaele, advocaat van Boël, zegt zelfs letterlijk dat de toon van het persbericht zijn cliënte pijn heeft gedaan. “De koning blinkt niet uit door grote elegantie. Hij stelt zichzelf voor als het slachtoffer, terwijl – voor de goeie orde – mijn cliënte hier het slachtoffer is. Elke man doet soms dingen waar hij zijn verantwoordelijkheid voor moet nemen. Hij heeft dat jarenlang niet gedaan. Het persbericht is extreem ijzig van toon, en verraadt geen enkele vorm van affectie.” Alain Berenboom, advocaat van koning Albert, noemt de mededeling nochtans “heel persoonlijk”. “Dit is toch geen gewone mededeling van het paleis?”

Paola wilde niet

Albert had zich deze schandpaal kunnen besparen, als hij eind 1999 slimmer was geweest (of zich beter had laten adviseren). Enkele weken nadat het bestaan van Delphine was uitgelekt, sprak hij het volk toe in zijn jaarlijkse kerstrede. Hij verwees naar zijn huwelijkscrisis van dertig jaar voordien die hem in herinnering was gebracht. Maar hij vermeldde op geen enkel moment Delphine Boël, laat staan dat hij haar bestaan toegaf. Albert had beter het voorbeeld van François Mitterand gevolgd. Toen het bestaan van diens buitenechtelijke dochter uitkwam, reageerde de voormalige Franse president laconiek met de zin: Et alors? Nou, en? Twee woorden, meer niet. Het zou de populaire Albert zelfs sympathiek hebben gemaakt. Nu dreigde hij de geschiedenis in te gaan als de meest menselijke koning der Belgen die de meest onmenselijke levenskeuze maakte.

Naar verluidt was Albert van plan verder te gaan in zijn kersttoespraak, maar hij mocht niet van koningin Paola. Voor haar was Delphine Boël de levende herinnering aan de pijnlijkste fase uit haar leven en dat van haar echtgenoot. Albert heeft de zaak daarop twintig jaar laten sluimeren, en de voorbije jaren helemaal zien ontploffen. Een buitenechtelijk kind zou in elke familie een pijnlijke zaak zijn. Maar als publiek figuur was Albert helemaal in het nauw gedreven. Gesteld dat hij opeens zou toegeven, zou hij dat ervaren als gezichtsverlies.

Niet voor het geld

Dat de erkenning van Delphine Boël rond is, moet goed nieuws zijn voor koning Filip. Niet omdat hij er een halfzus bij heeft. Wel omdat hij betrokken was geraakt in een zaak waar hij in theorie niets mee te maken had – hij heeft Delphine niet verwekt. Maar de hardnekkige weigering van zijn vader straalde negatief af op het koningshuis. Zeg maar, het instituut waarvan hij sinds zeven jaar de baas is.

De zaak gaat nu verder, in juni volgen nog de pleidooien voor het Brusselse hof van beroep. “Luister, het doel was eerst en vooral een affectieve erkenning”, zegt Boëls advocate Uyttendaele. “Vanaf nu zal ze een legitiem kind zijn, zoals alle andere legitieme kinderen (Filip, Astrid en Laurent, nvdr.). Maar u weet: het fortuin van Jacques Boël was onmetelijk groter dan dat van de koning. Voor het geld heeft ze het niet gedaan.”

Het Nieuwsblad – Wim De handschutter – 27.01.2020

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *