Soms denk ik, als het al een tijdje geleden is, ik zal het niet meer kunnen, het zal op zijn. Maar dan schrijf ik er weer een paar na elkaar. Hoe en van waar het komt weet ik niet, ge kweekt dat zeker, in je onderbewuste, of het is een afwijking, zoals een vreetbui, of iets dat je inademt en dan ook weer uitademt.
In elk geval het wordt mij geschonken, en het kost mij geen enkele moeite. En het is er altijd geweest.
Ik weet niet waar andere mensen die schrijven hun “inspiratie” vandaan halen, maar bij mij is het gewoon iets dat er ineens is of niet is, een extraatje van het brein, of van ik weet niet wat, een zucht die vijf minuten duurt en waarna je dan weer oplucht adem haalt.
Ik ben er in elk geval telkens erg blij mee, een beetje hetzelfde gevoel dat ik heb als ik na drie maanden terug een eitje van mijn kippen vind!
Ik heb het over gedichten schrijven natuurlijk. Waarschijnlijk is dat voor mij de meest voor de hand liggende manier van communiceren met de wereld.
Het werkt in elk geval bevrijdend, en dus als ik er geen meer zal schrijven, zal dat dan betekenen dat ik volledig vrij en in harmonie ben? Gelukkig reken ik daar niet teveel op, en dat zie ik ook nog zo vlug niet gebeuren.
Laat mijn maar worstelen met het leven, dat is blijkbaar veel minder vervelend dan met een uitstreken gezicht rondlopen en ze allemaal op een rijtje hebben!