Ik heb vandaag goesting om eens een dag over te slaan. Bij wijze van experiment, een dag niet bestaan, om eens te ervaren wat het is om dood te zijn. Zou moeten kunnen, zodat we weten wat ons binnen enkele jaren te wachten staat.

Een dag niet wakker worden, na een nacht stoute dromen, en niet tegen onze zin opstaan. Niet naar de wc moeten hollen, omdat we te lang gewacht hebben om het warme bed uit te springen.

Een dag niet ontbijten, niet gaan douchen, geen kleren aantrekken, niet de katten honderd keer per dag binnen of buiten laten, geen e-mails en spam lezen, geen chatberichtjes open doen, facebook niet checken, niet kijken of er iets zinnigs op tv is.

’s Middags niet lunchen en je afvragen wat er nu weer op die boterham moet en  ondertussen eens kijken in de frigo en diepvries welke warme maaltijd we vanavond kunnen klaar maken.

Je niet ergeren aan het nieuws in de krant, het journaal niet volgen, en geen vervelende huishoudelijke klusjes moeten opknappen.

De kippen op droog zaad zetten, de tuin niet inlopen om de brievenbus leeg te maken. Je niet afvragen of dit nog goed gaat komen volgende zomer met alle planten die er nu zo troosteloos uitzien.

Vlug terug binnen lopen, want het is nat en vochtig, triestig en droef, echt begrafenisweer. Gelukkig nog niet de mijne! Niet in die knusse zetel kunnen ploffen met een haakwerkje, een warme koffie met een koekje en een slapende poes aan je voeten.

’s Avonds dan niet warm koken, lekkere gewone dagelijkse kost: patatten, groenten en vlees. Maar eerst een aperitiefje en dan je verheugen op je favoriete soap.

De afwas niet uitstellen tot het saai wordt op tv en ondertussen bedenken dat zo een dag zonder bestaan eigenlijk toch wel heel vlug voorbij gaat.

Gelukkig heb ik hem nog net kunnen beschrijven, voor hij helemaal verdwenen is, en wie schrijft die blijft! Toch nog een poosje hopelijk…