Ik heb vannacht een paar filosofische dromen gehad, o.a. over de “ontmenseling” van de maatschappij en ook heb ik mijn leven opnieuw beleefd, maar dan achterwaarts, en elke vroegere situatie weer meegemaakt en gemerkt dat ook nu weer er geen hulp en steun kwam van om het even waar, en de onverschilligheid tegenover de beleefde problemen zich nog vergroot had.

Ik geloof dat dromen, of moet ik ze nachtmerries noemen, niet altijd bedrog zijn, en je alleen geboren wordt en ook alleen zal sterven. In tussen tijd moet je het trachten te redden, en meestal is dat ook alleen.

Eigenlijk is de mens een heel sterk dier, met een enorme overlevingskracht.