Ooit heb ik van een dokter de diagnose gekregen dat ik een probleem had met gezag. Alhoewel, hij heeft dat niet tegen mij gezegd, maar tegen mijn man. Misschien durfde hij het niet aan mij vertellen, uit angst dat ik in opstand zou komen of de boel kort en klein zou slagen.

Als mensen er niet goed aan uit kunnen over wat te denken over je reacties en je doen en laten, verklaren ze je nogal eens voor gek, excentriek of abnormaal, maar dit keer was dan iemand tot de conclusie gekomen dat ik een probleem had met gezag, en wie ben ik om te twijfelen aan de diagnose van een dokter die uiteindelijk veel langer gestudeerd had dan ik en bovendien ook nog gespecialiseerd was in menselijk gedrag.

Ik was rond te veertig, toen niets bleek te helpen om mijn weerbarstige natuur te onderdrukken en ik blijkbaar niet de geschikte patiënt was om te behandelen met zalvende woorden en kalmeermiddelen, want ik bleef de wereld slecht en onrechtvaardig vinden.

Tot ik voor de eerste keer crashte en men voor een tijdje verlost was van mijn dwarsliggende aard. Want liggen deed ik wel, maar dan in bed, uitgeteld en schijndood. En dat heeft een tijdje geduurd, want ik had de agressie dit keer tegen mezelf gekeerd, en wel heel erg brutaal en vernielend.

De diagnose van die dokter zal wel juist geweest zijn, maar of een probleem hebben met gezag ook een ziekte is, daar geloof ik niet in, en genezen doe je er ook niet van, ook al word je honderd jaar!

Ik zal misschien wel een kleine dictator zijn, maar dan wel voor de goede zaak, denk ik, hoop ik, weet ik wel zeker, daar ben ik van overtuigd,… En pas op wie het tegenoverstelde durft te zeggen!