Gisteren had ik vaak de indruk, als ik met mensen sprak, dat ik dat in een vreemde taal deed. Bij anderen was het dan alsof we tegelijk dezelfde dingen zeiden, en alleen maar hoefden te knikken en te beamen wat de andere vertelde.
Mensen observeren is één van de leukste en leerrijkste dingen die je kan doen. Door de vaak luidruchtige atmosfeer is het toch niet mogelijk om op een fatsoenlijke manier met elkaar te praten, want schreeuwen is nu eenmaal niet de beste manier om communiceren.
Wat ook echt prachtig is, is mensen zien dansen. Dansen is spreken zonder woorden. De openingsdans van Audrey en David was fantastisch. Op een liedje van Vaya Don Dios, want Audrey is grote fan van Dani Klein, hadden ze dat perfect ingestudeerd. Een ingewikkelde tango, maar heel sensueel gebracht!

Zelf heb ik niet gedanst, want dat doen ze nu helemaal anders dan in de tijd toen ik niet van de dansvloer weg te slagen was, en ik heb de indruk dat je er heel lenig moet voor zijn. Maar het kriebelde wel, want een twist zat er ook wel tussen, en dat kon in als jong meisje als de beste.

Om stipt 12 uur is “Assepoester” met de taxi naar huis gekomen. Mijn schoentje heb ik onderweg niet verloren…

Een witte kerst

Vroeger voelde ik mij Assepoester,
tegenwoordig Doornroosje,
en misschien word ik ooit Sneeuwwitje,
maar zeker nooit Roodkapje
en nog minder
Repelsteeltje of Raponsje.

De Schone en het Beest
is te hoog gegrepen,
en Grietje van Hansje
wil ik ook niet zijn.

Het liefst was ik Vrouw Holle
de godin van leven en dood,
en van de aarde,
dan kregen we dit jaar
gegarandeerd een witte kerst!

Micheline Baetens – 11 november 2014