Dat kleine huisje in de Leegheid aan de IJse

Zou mijn grootmoeder zich ook afgevraagd hebben of het leven wel zin had? Ik denk het niet, want die had het veel te druk met een hoop kinderen krijgen en mijn grootvader uit café te houden, want in die tijd waren er nogal wat cafés in de Leegheid.

Ze had wel haar eigen huisje, dus heel hard gewerkt en hard gespaard waarschijnlijk. Op het einde van haar leven is ze wel onteigend geworden voor een bredere straat. Ze heeft er 100.000 Bfr. voor gekregen, en moest naar het rusthuis waar ze doodongelukkig was, tot ze in Neerijse in een ziekenhuis belandde, waar ze mocht blijven en wel heel tevreden was. Ze had diabetes op het einde van haar leven, en het is ook haar dood geworden.

Maar filosoferen over de zin van het leven zal ze wel niet gedaan hebben. Het was trouwens ook een zwijgzame vrouw en ze was al content als ze ergens rustig kon zitten zonder iets te hoeven doen. Met haar duimen draaien, deed ze dan letterlijk!

In de zon bijvoorbeeld, met een grote zakdoek op haar hoofd, tegen een zonneslag. Zo herinner ik mij haar heel goed. En op een gewone stoel, niet in een zetel, want daar kon ze dan niet meer uit.

Men had trouwens vroeger geen “salon” zoals dat nu heet, enkel een rieten fauteuil waar mijn grootvader in zat. En één plaats, die keuken, eetkamer en zelfs badkamer tegelijk was. Gewassen worden op een stoel, als klein kind, met water uit een zinken emmer, met Sunlightzeep en kort bij de Leuvense stoof, ik zie het nog voor mij, en dank zij de foto’s die mijn nonkel daarvan genomen heeft, zal ik het nooit vergeten.

Mijn moeder zei altijd dat ze thuis niks tekort gehad heeft, ondanks het gebrek aan luxe, en dat ze nooit honger geleden heeft, zelfs niet in de oorlog. Mijn grootmoeder kon dus toveren met het loon van mijn grootvader, die spoorwegarbeider was. Het was zelfs écht kermis als het kermis was, met zelfgemaakte taarten, en genoeg voor heel die grote familie, in dat kleine huisje in de Leegheid aan de IJse, waar iedereen welkom was. Wat ben ik blij dat ik dat heb mogen meemaken en mij nu nog heel goed herinner, samen met de prachtige natuur en mijn heerlijke schooltijd!

4 gedachten over “Dat kleine huisje in de Leegheid aan de IJse

  1. Micheline, dat duimen draaien…zalig…ik zie mijn grootmoeder moemoe nog voor mij…en betrap mijzelf soms met duimdraaien 😍

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *