Zopas een film van Woody Allen bekeken: Vicky Cristina Barcelona.

De vader van het hoofdpersonage is een dichter die weigert zijn poëzie te publiceren, want hij haat de wereld die nog altijd niet heeft leren liefhebben. En inderdaad, ook in de film merken we hoe moeilijk dat is, omdat we wispelturig, nooit voldane wezens zijn, met ook nog een karrevracht taboes en vooroordelen.

Al die verborgen en verdrongen verlangens en onvervulde dromen waarmee mensen in een relatie stappen in plaats van te aanvaarden dat elke structuur kan veranderen en aangepast worden, zijn de dooddoeners van de liefde.

Blijkbaar lijken enkel dichters contracties te begrijpen en te aanvaarden, en de poëzie staat er inderdaad bol van!

Zo zou alleen onvervulde liefde romantisch en onevenaarbaar zijn, en enkel de pijn van het zijn, het leven de moeite waard maken.

“Goed bezig, Micheline”, denk ik dan. En ja, eigenlijk zit er veel waarheid in. Hoe dieper de groeven in ons hart, des te voller het gemoed, en des te voelbaarder elke ervaring, wat samengaat met het besef dat niets is wat het lijkt.

Maar als niets is wat het lijkt, is het dan wel iets?

“Een contradictie is een onvervulbare propositie want het is niet mogelijk de propositie waar te laten zijn”, leert Wikipedia ons.

Is een onvervulde liefde, dan wel liefde? Hoe kan iets wat onvervuld werd, ooit iets geweest zijn?

Vraag het de dichter, want enkel hij schijnt blijkbaar het antwoord te weten…

Lepeltje

Sinds ik met je wakker word
als in een la die leeg is
op ons tweeën na,
is wat er morgen komt
ondergeschikt aan
wat vandaag al is begonnen.
We gaan met een bepaalde
logica eerst af hoe wij
vandaag weer samenhangen.
Dit is jouw been, dit is
mijn rug, mag ik hem nu
van jou terug, en wat ik
verder zou verlangen
is dat we opstaan, en
ons leven vanaf hier
hervatten, met jou dan
naast mijn hart onder
mijn arm – ik hou
je tot vanavond warm,
totdat je slaapt en daarna
wakker wordt als in een la,
leeg op ons tweeën na.

Bart Moeyaert 
Uit: “Verzamel de liefde”